PRAWO

Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, zwane dalej „WOPR”, działa na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 roku Prawo o stowarzyszeniach, ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 roku o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych…

ROZDZIAŁ I – POSTANOWIENIA OGÓLNE

§ 1

Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, zwane dalej „WOPR”, działa na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 roku Prawo o stowarzyszeniach, ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 roku o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych, ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym i innych przepisów oraz na podstawie niniejszego Statutu.

§ 2

WOPR działa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, z siedzibą władz krajowych w Warszawie.

§ 3

1. WOPR posiada osobowość prawną i jest zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym.
2. WOPR opiera swoją działalność na pracy społecznej członków.
3. WOPR może zatrudniać pracowników.

§ 4

1. WOPR może prowadzić działalność gospodarczą na ogólnych zasadach określonych w odrębnych przepisach prawa.
2. Dochód z działalności gospodarczej WOPR służy realizacji celów statutowych.

§ 5

WOPR posiada strukturę zgodną z podziałem administracyjnym kraju oraz władze na szczeblach: centralnym, wojewódzkim, terenowym.

§ 6

1. Znakiem WOPR jest niebieski krzyż na tle złotej kotwicy z umieszczonym wokół niego, pomiędzy dwoma pierścieniami, napisem – Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.
2. WOPR może używać sztandaru, odznak i pieczęci zgodnie z właściwymi przepisami.

§ 7

WOPR może być członkiem stowarzyszeń krajowych i zagranicznych oraz społeczności międzynarodowych o tym samym lub podobnym profilu działania.

ROZDZIAŁ II – CELE I SPOSOBY DZIAŁANIA

§ 8

Celem WOPR jest prowadzenie działań ratowniczych, polegających w szczególności na organizowaniu i udzielaniu pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub narażone są na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym.

§ 9

WOPR w ramach celu, wymienionego w § 8, w szczególności:
1) organizuje, kieruje, koordynuje i bezpośrednio prowadzi działania ratownicze;
2) współdziała z administracją publiczną i innymi podmiotami zainteresowanymi obronnością państwa, bezpieczeństwem powszechnym i porządkiem publicznym oraz ochroną cywilną i środowiska wodnego;
3) bierze udział lub prowadzi akcje ratownicze podczas zagrożeń powszechnych, katastrof naturalnych i awarii technicznych, w tym powodzi i pożarów na wodach;
4) dokumentuje przedsięwzięcia organizacyjne i prowadzi rejestr działań ratowniczych;
5) ujawnia zagrożenia w zakresie bezpieczeństwa osób przebywających na obszarach wodnych, w tym pływających i kąpiących się oraz uprawiających rekreację i sporty wodne;
6) przekazuje informacje o zagrożeniach na obszarach wodnych właściwej radzie gminy;
7) dokonuje przeglądów i wydaje zaświadczenia bezpieczeństwa kąpielisk, miejsc wykorzystywanych do kąpieli, pływalni i innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi;
8) wydaje ekspertyzy i opinie z zakresu bezpieczeństwa wodnego, w tym dla środków przydatnych w ratownictwie wodnym;
9) świadczy usługi z zakresu ratownictwa wodnego;
10) inicjuje i prowadzi prace badawcze w zakresie bezpieczeństwa na wodach;
11) ustala szczegółowe programy kursów i szkoleń specjalistycznych z zakresu ratownictwa wodnego oraz określa kompetencje ratowników i instruktorów w ramach organizacji;
12) szkoli ratowników, ratowników wodnych i instruktorów oraz przewodników psów ratowniczych;
13) nadaje stopnie ratownikom wodnym i instruktorom w ramach organizacji;
14) może prowadzić przedsięwzięcia prewencyjne, profilaktyczne i edukacyjne z zakresu bezpieczeństwa na obszarach wodnych oraz przeciwdziała alkoholizmowi;
15) naucza pływania i doskonali umiejętności pływackie;
16) egzaminuje oraz wydaje dokumenty i odznaki potwierdzające umiejętność pływania;
17) prowadzi działalności sportową, rekreacyjną i turystyczną oraz organizuje zawody;
18) krzewi etykę ratowników wodnych i umacnia więzi organizacyjne członków;
19) prowadzi rejestr własnych statków ratowniczych;
20) wymienia doświadczenia i współpracuje z pokrewnymi organizacjami krajowymi i zagranicznymi oraz społecznościami międzynarodowymi.

ROZDZIAŁ III – CZŁONKOWIE, ICH PRAWA I OBOWIĄZKI

§ 10

1. Członkami WOPR mogą być osoby fizyczne i prawne.
2. WOPR może zrzeszać członków: zwyczajnych, wspierających, honorowych.
3. Przyjęcie członka zwyczajnego i wspierającego do WOPR następuje na podstawie pisemnego wniosku w drodze uchwały zarządu właściwej jednostki WOPR.
4. Tytuł Członka Honorowego WOPR i godność Prezesa Honorowego WOPR nadaje walne zebranie delegatów lub członków WOPR, zwane dalej Zjazdem Krajowym WOPR.

§ 11

1. Członkiem zwyczajnym WOPR może być osoba fizyczna, mająca pełną zdolność do czynności prawnych, nie pozbawiona praw publicznych oraz osoba małoletnia w wieku od 16 do 18 lat, mająca ograniczoną zdolność do czynności prawnych i małoletni w wieku poniżej 16 lat za zgodą przedstawiciela ustawowego.
2. Członek zwyczajny WOPR należy do właściwej jednostki WOPR.
3. Członek zwyczajny WOPR ma prawo do:
1) udziału w Zjeździe Krajowym WOPR, z głosem stanowiącym poprzez swych delegatów, którzy posiadają czynne i bierne prawo wyborcze;
2) uczestniczenia w przedsięwzięciach WOPR;
3) zgłaszania wniosków do władz WOPR;
4) otrzymywania od władz WOPR pomocy w realizacji zadań statutowych;
5) używania odznak, znaków i bandery zgodnie z uchwałami władz WOPR;
6) korzystania z innych uprawnień wynikających ze statutu, uchwał i decyzji władz WOPR.
4. Członek zwyczajny WOPR ma obowiązek bieżącego opłacania składki członkowskiej, przestrzegania przepisów, w tym statutu, uchwał, regulaminów i decyzji władz WOPR.

§ 12

1. Członkiem wspierającym WOPR może być osoba fizyczna lub prawna, posiadająca pełną zdolność do czynność prawnych, która zadeklarowała świadczenie na rzecz WOPR.
2. Osoba prawna działa w WOPR przez swojego przedstawiciela.
3. Członek wspierający WOPR posiada prawa określone w § 11 ust. 3 p. 2-6.

§ 13

1. Członkiem Honorowym WOPR może być osoba fizyczna, która wniosła wybitny wkład w rozwój WOPR lub w inny szczególny sposób zasłużyła się dla ratownictwa wodnego.
2. Prezesem Honorowym WOPR może być osoba fizyczna, po zakończeniu pełnienia funkcji Prezesa WOPR, która w wybitny sposób zasłużyła się dla WOPR.
3. Prezes Honorowy WOPR nie może pełnić funkcji we władzach WOPR.

§ 14

1. Członkostwo WOPR ustaje na skutek:
1) dobrowolnie złożonego pisemnego wniosku o rezygnacji z przynależności do WOPR;
2) skreślenia z listy członków WOPR z powodu zalegania z opłatą świadczeń, w okresie dłuższym niż 24 miesiące;
3) wykluczenia lub pozbawienia na mocy prawomocnego orzeczenia sądu koleżeńskiego właściwej jednostki WOPR, w przypadkach naruszenia statutu WOPR, innych przepisów prawnych oraz działania na szkodę WOPR.
2. W przypadku określonym w ust. 1 p. 2 zarząd właściwej jednostki WOPR, a w przypadkach określonych w ust. 1 p. 3 sąd koleżeński właściwej jednostki WOPR zobowiązani są zawiadomić członka o skreśleniu lub wykluczeniu, podając przyczynę oraz wskazując jednocześnie organ do wniesienia i termin złożenia odwołania.
3. Uchwały i orzeczenia w sprawach określonych ust. 1 mogą być zaskarżone z podaną przyczyną w terminie 30 dni od daty ich doręczenia do zarządu nadrzędnej jednostki WOPR.
4. Utrata członkostwa WOPR jest równoznaczna z utratą posiadanych stopni i uprawnień WOPR.
5. Przywrócenie członkostwa, stopni i uprawnień WOPR, utraconych z ust. 1 p. 2 następuje na podstawie uchwały zarządu właściwej jednostki WOPR.

ROZDZIAŁ IV – WŁADZE

§ 15

1. Najwyższą władzą WOPR jest Zjazd Krajowy WOPR.
2. Władzami centralnymi WOPR są: zarząd, zwany dalej Zarządem Głównym WOPR, komisja rewizyjna, zwana dalej Główną Komisją Rewizyjną WOPR, sąd koleżeński, zwany dalej Sądem Honorowym WOPR.

§ 16

1. Delegaci na Zjazd Krajowy WOPR są wybierani na okres 5 lat na walnych zebraniach delegatów lub członków jednostek wojewódzkich WOPR, zgodnie z ordynacją uchwaloną przez Zarząd Główny WOPR.
2. Kadencja władz centralnych WOPR trwa 5 lat a ich wybór odbywa się spośród delegatów na Zjazd Krajowy WOPR w głosowaniu jawnym lub tajnym, bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania.
3. Uchwały władz WOPR podejmowane są w głosowaniu jawnym lub tajnym, zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania.
4. W przypadku ustąpienia lub wykluczenia członka władz WOPR w trakcie kadencji, skład osobowy władz może być uzupełniany w drodze kooptacji do 1/3 składu wybieralnego.

§ 17

1. Zjazd Krajowy WOPR może być zwyczajny lub nadzwyczajny.
2. W Zjeździe Krajowym WOPR biorą udział:
1) z głosem stanowiącym delegaci wybrani na walnych zebraniach delegatów lub członków jednostek wojewódzkich WOPR;
2) z głosem doradczym członkowie wspierający i zaproszeni goście.
3. Zjazdem Krajowym WOPR kieruje prezydium zgodnie z przyjętym regulaminem.

§ 18

1. Nadzwyczajny Zjazd Krajowy WOPR zwołuje Zarząd Główny WOPR, z własnej inicjatywy lub na pisemny wniosek:
1) Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR;
2) co najmniej 2/3 liczby delegatów na Zjazd Krajowy WOPR;
3) co najmniej 1/2 liczby członków zwyczajnych WOPR.
2. Nadzwyczajny Zjazd Krajowy WOPR obraduje wyłącznie nad sprawami, dla których został zwołany.
3. Zarząd Główny WOPR jest zobowiązany zwołać nadzwyczajny Zjazd Krajowy WOPR w ciągu trzech miesięcy, od dnia otrzymania wniosku.
4. O terminie, miejscu i porządku obrad Zjazdu Krajowego WOPR, Zarząd Główny WOPR powiadamia delegatów co najmniej 14 dni przed rozpoczęciem.

§ 19

Do Zjazdu Krajowego WOPR w szczególności należy:
1) uchwalanie statutu WOPR i jego zmian wraz z regulaminami:
a) Zarządu Głównego WOPR,
b) Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR,
c) Sądu Honorowego WOPR;
2) określanie strategicznych kierunków działania WOPR;
3) wybieranie i odwoływanie Prezesa WOPR;
4) określanie liczby oraz wybieranie i odwoływanie członków władz WOPR;
5) nadawanie i pozbawianie tytułu Członka Honorowego WOPR oraz godności Prezesa Honorowego WOPR;
6) rozpatrywanie odwołań od uchwał Zarządu Głównego WOPR;
7) rozpatrywanie wniosków o darowanie kar orzeczonych lub utrzymanych w mocy przez Sąd Honorowy WOPR;
8) zatwierdzanie sprawozdań z działalności: Zarządu Głównego WOPR, Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR, Sądu Honorowego WOPR;
9) udzielanie lub odmawianie udzielenia absolutorium ustępującemu Prezesowi WOPR i członkom Zarządu Głównego WOPR, na wniosek Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR;
10) rozwiązanie WOPR i przeznaczenie majątku WOPR.

§ 20

1. W okresie pomiędzy Zjazdami Krajowymi WOPR działalnością WOPR kieruje Zarząd Główny WOPR.
2. W skład Zarządu Głównego WOPR wchodzi od 17 do 21 członków, w tym Prezes WOPR.
3. Na pierwszym posiedzeniu Zarząd Główny WOPR, na wniosek Prezesa WOPR, wybiera ze swojego grona Prezydium Zarządu Głównego WOPR.
4. Prezes WOPR stoi na czele oraz kieruje pracami Zarządu Głównego WOPR i Prezydium Zarządu Głównego WOPR.

§ 21

Do zakresu działania Zarządu Głównego WOPR w szczególności należy:
1) zwoływanie i organizowanie Zjazdu Krajowego WOPR;
2) przygotowywanie projektów uchwał Zjazdu Krajowego WOPR;
3) określanie głównych kierunków działania WOPR;
4) powołanie pełniącego obowiązki Prezesa Zarządu Głównego WOPR, w przypadku ustąpienia Prezesa WOPR w trakcie kadencji;
5) dokooptowanie członków Zarządu Głównego WOPR;
6) składanie Zjazdowi Krajowemu WOPR sprawozdań ze swojej działalności;
7) wnioskowanie o nadanie godności Prezesa Honorowego WOPR i tytułu Członka Honorowego WOPR;
8) określanie zasad i trybu powstawania, działania oraz likwidowania jednostek WOPR;
9) określanie wysokości składek członkowskich oraz zasad i trybu ich zbierania i przekazywania;
10) upoważnianie i cofanie upoważnień do podpisywania dokumentów WOPR;
11) planowanie pracy WOPR i określanie budżetu WOPR;
12) zatwierdzanie rocznych sprawozdań z działalności WOPR, w tym finansowych;
13) określanie regulaminu Prezydium Zarządu Głównego WOPR;
14) zatwierdzanie uchwał Prezydium Zarządu Głównego WOPR;
15) powoływanie zespołów opiniodawczych i określanie ich regulaminów;
16) przystępowanie i występowanie WOPR ze stowarzyszeń krajowych i zagranicznych oraz społeczności międzynarodowych i delegowanie do nich przedstawicieli WOPR.

§ 22

1. Pomiędzy posiedzeniami Zarządu Głównego WOPR pracami WOPR kieruje Prezydium Zarządu Głównego WOPR.
2. Pomiędzy posiedzeniami Prezydium Zarządu Głównego WOPR decyzje w sprawach WOPR podejmuje Prezes WOPR, który może upoważnić inne osoby do wykonania czynności w jego zastępstwie.

§ 23

1. Główna Komisja Rewizyjna WOPR składa się z 5 do 7 członków i jest wybrana do sprawowania kontroli w WOPR.
2. Główna Komisja Rewizyjna WOPR ma prawo żądania od członków i władz WOPR złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień dotyczących kontrolowanych spraw.
3. Przewodniczący lub wyznaczony członek Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR ma prawo udziału z głosem doradczym w posiedzeniach Zarządu Głównego WOPR i Prezydium Zarządu Głównego WOPR.
4. Członkowie Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR nie mogą pełnić innych funkcji we władzach centralnych WOPR.

§ 24

Do zakresu działania Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR należy:
1) przeprowadzanie co najmniej raz w roku kontroli działalności WOPR, w tym władz WOPR z wyłączeniem Sądu Honorowego WOPR;
2) kontrolowanie przestrzegania zasad prawidłowego gospodarowania funduszami i majątkiem WOPR;
3) składanie sprawozdań ze swej działalności na Zjeździe Krajowym WOPR;
4) zgłaszanie na Zjeździe Krajowym WOPR wniosków o udzielenie lub odmowę udzielenia absolutorium Zarządowi Głównemu WOPR, bądź w stosunku do każdego członka Zarządu Głównego WOPR oddzielnie;
5) przedkładanie Zarządowi Głównemu WOPR, poprzez Prezesa WOPR i Prezydium Zarządu Głównego WOPR, protokołów pokontrolnych wraz z wnioskami;
6) występowanie do Zarządu Głównego WOPR z żądaniem zwołania Nadzwyczajnego Zjazdu Krajowego WOPR w określonej sprawie w razie stwierdzenia nie wywiązywania się Zarządu Głównego WOPR ze statutowych obowiązków;
7) występowanie do Prezesa WOPR z żądaniem zwołania posiedzenia Zarządu Głównego WOPR lub Prezydium Zarządu Głównego WOPR w sprawach nie cierpiących zwłoki;
8) zapoznawanie z uchwałami, opiniami, stanowiskami i wnioskami Prezesa WOPR w terminie do 14 dni po posiedzeniu Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR oraz Prezydium Zarządu Głównego WOPR na najbliższym jego posiedzeniu;
9) dokooptowanie członków Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR.

§ 25

1. Sąd Honorowy WOPR składa się z 7 do 9 członków i jest wybrany do zapobiegania oraz likwidowania sporów i konfliktów w WOPR.
2. Sąd Honorowy WOPR rozpatruje sprawy i orzeka kary upomnienia, nagany, zawieszenia w prawach i wykluczenia członka władz centralnych WOPR oraz odebrania lub zawieszenia stopnia starszego ratownika, instruktora i instruktora-wykładowcy WOPR.
3. Sąd Honorowy WOPR rozpatruje odwołania od orzeczeń sądów koleżeńskich jednostek wojewódzkich WOPR w sprawach dyscyplinarnych.
4. Od orzeczenia Sądu Honorowego WOPR można odwołać się do zmienionego i poszerzonego składu Sądu Honorowego WOPR, którego orzeczenia są ostateczne.
5. Członkowie Sądu Honorowego WOPR nie mogą pełnić innych funkcji we władzach centralnych WOPR.

§ 26

Do zakresu działania Sądu Honorowego WOPR należy:
1) rozpatrywanie, rozstrzyganie i likwidowanie sporów i konfliktów, powstałych pomiędzy członkami i władzami WOPR;
2) rozpatrywanie spraw związanych z naruszeniem przez członków przepisów, w tym statutu WOPR, uchwał, regulaminów i decyzji władz WOPR;
3) występowanie do właściwych władz WOPR z wnioskami o podjęcie czynności mających na celu usunięcie ujemnych zjawisk, będących przyczyną sporów i zatargów;
4) składanie na Zjeździe Krajowym WOPR sprawozdania z działalności Sądu Honorowego WOPR;
5) wykluczanie i dokooptowanie członków Sądu Honorowego WOPR.

ROZDZIAŁ V – JEDNOSTKI WOJEWÓDZKIE I TERENOWE

§ 27

1. Najwyższą władzą wojewódzką WOPR jest walne zebranie delegatów lub członków jednostki wojewódzkiej WOPR.
2. Władzami wojewódzkimi WOPR są: zarząd, komisja rewizyjna, sąd koleżeński.

§ 28

1. Najwyższą władzą terenową WOPR jest walne zebranie delegatów lub członków jednostki terenowej WOPR.
2. Władzą terenową WOPR są: zarząd, komisja rewizyjna, sąd koleżeński.
3. Zarząd jednostki wojewódzkiej WOPR, po uzyskaniu pozytywnej opinii Zarządu Głównego WOPR, może utworzyć jednostki na szczeblu terenowym nie pokrywające się z obszarem jednostki administracyjnej kraju.

§ 29

1. Jednostki wojewódzkie WOPR posiadają osobowość prawną.
2. Jednostki terenowe WOPR mogą posiadać osobowość prawną.
3. Jednostki wojewódzkie i terenowe WOPR obowiązuje Statut WOPR oraz uchwały i decyzje władz centralnych WOPR.
4. Jednostki wojewódzkie WOPR składają corocznie Zarządowi Głównemu WOPR sprawozdanie z prowadzonej działalności, w tym finansowej i majątkowej.

ROZDZIAŁ VI – MAJĄTEK I FUNDUSZE

§ 30

Majątek WOPR stanowią nieruchomości, ruchomości i fundusze.

§ 31

1. Źródłami powstania majątku WOPR są w szczególności:
1) opłaty, wpisowe i składki członkowskie;
2) wpływy z działalności statutowej i gospodarczej;
3) dochody z nieruchomości i ruchomości;
4) dotacje, subwencje, darowizny, zapisy i spadki;
5) dochody z ofiarności publicznej.
2. WOPR prowadzi gospodarkę finansową i rachunkowość zgodnie z prawem powszechnie obowiązującym.

§ 32

Dla ważności oświadczeń woli, pism i dokumentów w przedmiocie praw i obowiązków majątkowych WOPR wymagane są podpisy dwóch osób upoważnionych przez Prezydium Zarządu Głównego WOPR, w tym Prezesa WOPR.

ROZDZIAŁ VII – POSTANOWIENIA KOŃCOWE

§ 33

1. Uchwalenie statutu WOPR lub jego zmiana oraz podjęcie uchwały o rozwiązaniu WOPR przez Zjazd Krajowy WOPR wymaga kwalifikowanej większości 2/3 głosów, przy obecności co najmniej połowy członków uprawnionych do głosowania.
2. Uchwalenie statutu WOPR lub jego zmian oraz rozwiązanie WOPR mogą być przedmiotem obrad Zjazdu Krajowego WOPR wyłącznie wtedy, gdy sprawy te zostały umieszczone w jego porządku.
3. Po podjęciu uchwały o rozwiązaniu WOPR Zjazd Krajowy WOPR określa sposób likwidacji i przeznaczenie jego majątku.

§ 34

Zmiany w Statucie wchodzą w życie z dniem uprawomocnienia się postanowienia sądu o wpisie tych zmian do Krajowego Rejestru Sądowego.
(tekst jednolity po zmianach wprowadzonych na podstawie Postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy XIII Wydział Gospodarczy KRS z dnia 25 maja 2012 roku – sygnatura sprawy WA.XIII NS-REJ.KRS/008369/12/413 – w związku z Uchwałą nr 7 Nadzwyczajnego Zjazdu Krajowego WOPR z dnia 26 lutego 2012 roku w sprawie zmian w Statucie Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego)

Ustawa określa warunki bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się lub uprawiających sport lub rekreację na obszarach wodnych. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, zakres ich obowiązków i uprawnień, oraz zasady finansowania ich działalności…

USTAWA
z dnia 18 sierpnia 2011 r.
o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych1)

Rozdział 1 – Przepisy ogólne

Art. 1.

Ustawa określa:
1) warunki bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się lub uprawiających sport lub rekreację na obszarach wodnych;
2) podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, zakres ich obowiązków i uprawnień, oraz zasady finansowania ich działalności;
3) podmioty odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa osobom pływającym, kąpiącym się lub uprawiającym sport lub rekreację na obszarach wodnych;
4) nadzór i kontrolę nad ratownictwem wodnym;
5) zasady i tryb usuwania, przechowywania, wydawania oraz orzekania przepadku statku lub innego obiektu pływającego przeznaczonego lub używanego do uprawiania sportu lub rekreacji, zwanego dalej „innym obiektem pływającym”.

Art. 2.

Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) obszarze wodnym — rozumie się przez to wody śródlądowe oraz wody przybrzeżne w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. — Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.2)), a także kąpielisko, miejsce wykorzystywane do kąpieli, pływalnię oraz inne obiekty dysponujące nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m;
2) wyznaczonym obszarze wodnym — rozumie się przez to kąpielisko, miejsce wykorzystywane do kąpieli, pływalnię oraz inne obiekty dysponujące nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m;
3) wypadku — rozumie się przez to nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które wystąpiło podczas pływania, kąpania lub uprawiania sportu lub rekreacji na obszarach wodnych, którego następstwem może być naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia;
4) ratownictwie wodnym — rozumie się przez to prowadzenie działań ratowniczych, polegających w szczególności na organizowaniu i udzielaniu pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia na obszarze wodnym;
5) ratowniku wodnym — rozumie się przez to osobę posiadającą wiedzę i umiejętności z zakresu ratownictwa i technik pływackich oraz inne kwalifikacje przydatne w ratownictwie wodnym i spełniającą wymagania określone w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.3)), zatrudnioną lub pełniącą służbę w podmiocie uprawnionym do wykonywania ratownictwa wodnego lub będącą członkiem tego podmiotu;
6) miejscu wykorzystywanym do kąpieli — rozumie się przez to miejsce, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 5c ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. — Prawo wodne;
7) kąpielisku — rozumie się przez to kąpielisko w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 5a ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. — Prawo wodne;
8) pływalni — rozumie się przez to obiekt kryty lub odkryty, z wodą przepływową, przeznaczony do pływania lub kąpieli, posiadający co najmniej jedną nieckę basenową, z trwałym brzegiem i dnem, wyposażony w urządzenia sanitarne, szatnie i natryski.

Rozdział 2 – Bezpieczeństwo na obszarach wodnych

Art. 3.

Osoby przebywające na obszarach wodnych obowiązane są do zachowania należytej staranności w celu ochrony życia i zdrowia własnego oraz innych osób, a w szczególności:
1) zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i ich przestrzegania;
2) stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczanych przez podmioty, o których mowa w art. 12 ust. 1;
3) zapoznania się i dostosowania swoich planów aktywności do umiejętności oraz aktualnych warunków atmosferycznych;
4) użytkowania sprzętu odpowiedniego do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawnego technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem i zasadami użycia;
5) bezzwłocznego informowania odpowiednich służb ratowniczych lub podmiotów, o których mowa w art. 12 ust. 1, o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.

Art. 4.

1. Zapewnienie bezpieczeństwa na obszarach wodnych polega w szczególności na:
1) dokonaniu, we współpracy z policją i działającymi na danym terenie podmiotami, o których mowa w art. 12 ust. 1, analizy zagrożeń, w tym identyfikacji miejsc, w których występuje zagrożenie dla bezpieczeństwa osób wykorzystujących obszar
wodny do pływania, kąpania się, uprawiania sportu lub rekreacji;
2) oznakowaniu i zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń przeznaczonych do pływania, kąpania się, uprawiania sportu lub rekreacji na obszarach wodnych;
3) prowadzeniu działań profilaktycznych i edukacyjnych dotyczących bezpieczeństwa na obszarach wodnych, polegających w szczególności na:
a) oznakowaniu miejsc niebezpiecznych,
b) objęciu nadzorem, we współpracy z policją i podmiotami, o których mowa w art. 12 ust. 1, miejsc niebezpiecznych, w tym miejsc zwyczajowo wykorzystywanych do kąpieli,
c) uświadamianiu zagrożeń związanych z wykorzystywaniem obszarów wodnych, w szczególności prowadzeniu akcji edukacyjnych wśród dzieci i młodzieży szkolnej;
4) informowaniu i ostrzeganiu o warunkach pogodowych oraz innych czynnikach mogących powodować utrudnienia lub zagrożenia dla zdrowia lub życia osób;
5) zapewnieniu warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.

2. Za zapewnienie bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 1, odpowiada:
1) na terenie parku narodowego lub krajobrazowego — dyrektor parku,
2) na terenie, na którym prowadzona jest działalność w zakresie sportu lub rekreacji — osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która prowadzi działalność w tym zakresie,
3) na pozostałym obszarze — właściwy miejscowo wójt (burmistrz, prezydent miasta) — zwani dalej „zarządzającym obszarem wodnym”.

3. Zadania, o których mowa w ust. 1, wykonywane przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) na obszarze, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, należą do zadań własnych gminy.

Art. 5.

1. Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym umieszcza, w ogólnie dostępnym miejscu, informacje dotyczące:
1) zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
2) ograniczeń w korzystaniu z wyznaczonego obszaru wodnego;
3) sposobu powiadamiania o wypadkach wraz z numerami alarmowymi.

2. Do obowiązków zarządzającego wyznaczonym obszarem wodnym należy:
1) w przypadku kąpieliska, pływalni oraz innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m:
a) wytyczanie strefy dla umiejących i nieumiejących pływać,
b) wydzielanie brodzika dla dzieci;
2) zapewnienie stałej kontroli wyznaczonego obszaru wodnego przez ratowników wodnych;
3) utworzenie stanowiska do obserwacji wyznaczonego obszaru wodnego;
4) wyposażenie w sprzęt ratunkowy i pomocniczy oraz urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze (wzrokowe i słuchowe);
5) oczyszczanie powierzchni dna obszaru przeznaczonego do pływania lub kąpieli z wszelkich przedmiotów mogących spowodować skaleczenie lub inny wypadek;
6) upowszechnianie zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
7) zapewnianie przekazywania informacji o dopuszczalności lub zakazie korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego.

3. Osoba pływająca, kąpiąca się lub uprawiająca sport lub rekreację na wyznaczonym obszarze wodnym jest obowiązana do zapoznania się z informacjami, o których mowa w ust. 1.

Art. 6.

Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym lub osoba przez niego upoważniona może nie wpuścić na ten obszar osoby lub żądać opuszczenia przez nią tego obszaru, jeśli zachowanie osoby wyraźnie wskazuje, że znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub jest pod wpływem środka odurzającego.

Art. 7.

Zabrania się prowadzenia w ruchu wodnym statku lub innego obiektu pływającego, niebędącego pojazdem mechanicznym, osobie znajdującej się w stanie po użyciu alkoholu, nietrzeźwości, po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu lub pod wpływem środka odurzającego.

Art. 8.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób oznakowania i zabezpieczania obszarów wodnych,
2) wzory znaków zakazu, nakazu oraz informacyjnych i flag — mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i udzielania pomocy osobom kąpiącym się, pływającym i uprawiającym sport lub rekreację na obszarach wodnych.

Art. 9.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dotyczące liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego, biorąc pod uwagę wielkość tego obszaru oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa osobom na nim przebywającym.

Art. 10.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne, mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa osobom korzystającym z tych obszarów.

Art. 11.

Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinna odpowiadać woda na pływalniach, a także częstotliwość pobierania próbek wody, metodyki referencyjne analiz i sposób oceny, czy woda odpowiada wymaganym warunkom, oraz sposób informowania ludności o jakości wody na pływalniach, uwzględniając
ochronę zdrowia publicznego oraz potrzebę dostarczania społeczeństwu informacji w tym zakresie.

Rozdział 3 – Podmioty uprawnione do wykonywania
ratownictwa wodnego oraz obowiązki ratowników wodnych

Art. 12.

1. Ratownictwo wodne może wykonywać Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe oraz inne podmioty, jeżeli uzyskały zgodę ministra właściwego do spraw wewnętrznych, zwane dalej „podmiotami uprawnionymi do wykonywania ratownictwa wodnego”.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych udziela, w drodze decyzji administracyjnej, zgody, o której mowa w ust. 1, na wniosek podmiotu ubiegającego się o jej udzielenie, o ile podmiot ten spełnia następujące warunki:
1) zapewnia stan gotowości do wykonywania ratownictwa wodnego, poprzez utrzymywanie stałych dyżurów ratowników wodnych;
2) dysponuje kadrą ratowników wodnych w liczbie niezbędnej do zapewnienia stanu gotowości, o którym mowa w pkt 1;
3) posiada siedzibę;
4) posiada niezbędny do wykonywania ratownictwa wodnego sprzęt specjalistyczny oraz środki transportu i łączności.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) nazwę podmiotu, siedzibę i jego adres;
2) informację o obszarze działania, na którym ma być wykonywane ratownictwo wodne;
3) informację o liczbie ratowników wodnych oraz posiadanych przez nich kwalifikacjach przydatnych w ratownictwie wodnym;
4) wykaz sprzętu specjalistycznego, środków transportu i łączności;
5) informację o źródłach finansowania planowanej działalności;
6) informację o zakresie planowanych szkoleń ratowników wodnych i instruktorów oraz wykaz kadry i sprzętu niezbędnego do szkolenia i egzaminowania.

4. W przypadku prowadzenia działalności ratowniczej na obszarze parku narodowego lub krajobrazowego do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się także opinię dyrektora parku.

5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji administracyjnej:
1) cofa zgodę, o której mowa w ust. 1, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda została udzielona, przestał spełniać warunki, o których mowa w ust. 2, lub
2) może cofnąć zgodę, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda została udzielona, nie usunął w wymaganym terminie nieprawidłowości mających istotny wpływ na wykonywanie ratownictwa wodnego stwierdzonych protokołem kontroli.

Art. 13.

W ramach ratownictwa wodnego podejmowane są działania ratownicze, polegające w szczególności na:
1) przyjęciu zgłoszenia o wypadku lub zagrożeniu;
2) dotarciu na miejsce wypadku z odpowiednim sprzętem ratunkowym;
3) udzielaniu kwalifikowanej pierwszej pomocy;
4) zabezpieczeniu miejsca wypadku lub zagrożenia;
5) ewakuacji osób z miejsca stanowiącego zagrożenie dla życia lub zdrowia;
6) transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym do miejsca, gdzie jest możliwe podjęcie medycznych czynności ratunkowych przez jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, po uprzednim uzgodnieniu miejsca przekazania z dysponentem jednostki systemu Państwowego
Ratownictwa Medycznego;
7) poszukiwaniu osób zaginionych na obszarze wodnym.

Art. 14.

1. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego:
1) organizują, kierują, koordynują i bezpośrednio prowadzą działania ratownicze w ramach ratownictwa wodnego, z zastrzeżeniem ust. 2;
2) prowadzą działalność profilaktyczną i edukacyjną dotyczącą bezpieczeństwa na obszarach wodnych;
3) prowadzą dokumentację działań ratowniczych, o których mowa w pkt 1, w tym rejestr działań ratowniczych;
4) ujawniają zagrożenia w zakresie bezpieczeństwa osób przebywających na obszarach wodnych;
5) przekazują informację o zagrożeniach, o których mowa w pkt 4, właściwej radzie gminy.

2. Podczas zdarzeń, w związku z którymi prowadzone są także działania z zakresu gaszenia pożarów, ratownictwa chemicznego, ekologicznego lub technicznego do kierowania tymi działaniami uprawniony jest kierujący działaniem ratowniczym, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 oraz z 2010 r. Nr 57, poz. 353).

3. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, obejmuje następujące dane:
1) imię i nazwisko osoby, której udzielono pomocy w ramach działań ratowniczych, datę i miejsce urodzenia oraz adres zamieszkania;
2) rodzaj doznanego urazu lub zachorowania osoby, o której mowa w pkt 1;
3) rodzaj udzielonej pomocy;
4) miejsce wypadku;
5) imiona i nazwiska ratowników wodnych udzielających pomocy;
6) datę prowadzenia działań ratowniczych;
7) czas i miejsce przekazania osoby, o której mowa w pkt 1, jednostkom systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne lub innym służbom.

4. Informacje, o których mowa w ust. 3, są przechowywane przez okres 10 lat od dnia ich wprowadzenia do rejestru.

5. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego udostępnia informacje, o których mowa w ust. 3, na pisemny wniosek:
1) osobie, której udzielono pomocy w ramach działań ratowniczych, oraz
2) Policji, prokuraturze, sądom, dyrektorowi parku narodowego i zakładom ubezpieczeń, w związku z prowadzonym przez nie postępowaniem.

Art. 15.

1. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego mogą organizować i prowadzić szkolenia ratowników wodnych i instruktorów w zakresie ratownictwa wodnego oraz psów ratowniczych wraz z ich przewodnikami.

2. Organizacja i prowadzenie szkoleń, o których mowa w ust. 1, na obszarze parku narodowego, poza miejscami udostępnianymi w planie ochrony lub zadaniach ochronnych wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw środowiska, na odstępstwo od zakazów obowiązujących w parku.

3. Organizację i prowadzenie szkoleń, o których mowa w ust. 1, na obszarze parku krajobrazowego lub obszarze Natura 2000 uzgadnia się z właściwym miejscowo regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) ramowy program szkolenia, o którym mowa w ust. 1,
2) zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych niezbędnych do uzyskania uprawnień z zakresu ratownictwa wodnego,
3) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień, o których mowa w pkt 2,
4) kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej szkolenia,
5) sposób przeprowadzania egzaminu — mając na względzie bezpieczeństwo na obszarach wodnych, zapewnienie odpowiedniego poziomu wyszkolenia ratowników wodnych, zapewnienie odpowiedniego poziomu kadry dydaktycznej, konieczność zapewnienia jednolitego sposobu przeprowadzania egzaminu oraz zakres uprawnień uzyskiwanych po
zdaniu egzaminu.

Art. 16.

Do obowiązków ratowników wodnych należy w szczególności wykonywanie działań ratowniczych, o których mowa w art. 13, oraz:
1) obserwowanie wyznaczonego obszaru wodnego, niezwłoczne reagowanie na każdy sygnał wzywania pomocy oraz podejmowanie akcji ratowniczej, zapobieganie skutkom zagrożeń;
2) przegląd stanu urządzeń i sprzętu wykorzystywanego do ratownictwa wodnego;
3) określanie głębokości wyznaczonego obszaru wodnego;
4) kontrola stanu urządzeń oraz sprzętu, które zapewniają bezpieczeństwo osób pływających, kąpiących się lub uprawiających sport lub rekreację;
5) wywieszanie na maszcie odpowiednich flag informacyjnych;
6) sygnalizowanie, za pomocą urządzeń alarmowych, naruszeń zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego w szczególności granicy strefy dla umiejących pływać, a w kąpieliskach także nadchodzącej burzy;
7) reagowanie na przypadki naruszania zasad korzystania z wyznaczonego obszaru wodnego;
8) wpisywanie na tablicy informacyjnej temperatury wody, powietrza oraz innych aktualnych informacji w szczególności dotyczących nagłych zmian warunków atmosferycznych;
9) niezwłoczne informowanie zarządzającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1, oraz swojego przełożonego o zagrożeniach bezpieczeństwa osób przebywających na obszarze wodnym;
10) bieżące dokumentowanie prowadzonych działań ratowniczych.

Art. 17.

1. Pracodawca inny niż podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego jest obowiązany zwolnić ze świadczenia pracy pracownika będącego ratownikiem wodnym na czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach ratowniczych i do wypoczynku koniecznego po ich zakończeniu.

2. Zwolnienie pracownika ze świadczenia pracy w razie konieczności udziału w działaniach ratowniczych oraz na czas wypoczynku po zakończonej akcji ratowniczej następuje na podstawie pisemnego zaświadczenia wystawionego przez podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego określającego czas trwania akcji ratowniczej i czas wypoczynku, który nie może być dłuższy niż 12 godzin na dobę.

3. Za czas zwolnienia ze świadczenia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 297 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. — Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.4)).

Art. 18.

1. Ratownik wodny, prowadząc działania ratownicze, korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.5)) dla funkcjonariuszy publicznych.

2. W przypadku gdy prowadzone przez ratownika wodnego działania ratownicze polegają na udzieleniu pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podjęciu medycznych czynności ratunkowych może on poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe, w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 19.

Ratownik wodny, posiadający uprawnienia ratownika medycznego, o którym mowa w art. 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, przy wykonywaniu działań ratowniczych może wykonywać medyczne czynności ratunkowe w zakresie określonym na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy.

Art. 20.

Ratownik wodny oraz ratownik wodny z psem ratowniczym w czasie działań ratowniczych mają prawo bezpłatnego wstępu na teren parku narodowego i rezerwatu udostępnionego dla ruchu turystycznego na podstawie ważnej legitymacji służbowej.

Rozdział 4 – Organizowanie i finansowanie działań ratowniczych

Art. 21.

1. Organizowanie i finansowanie działań ratowniczych na wyznaczonym obszarze wodnym należy do zarządzającego tym obszarem.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy osób fizycznych dysponujących nieckami basenowymi wyłącznie do celów prywatnych.

3. Zarządzający wyznaczonym obszarem wodnym może zlecić, w drodze umowy, organizowanie, kierowanie i koordynowanie działań ratowniczych podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa wodnego.

Art. 22.

1. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego:
1) wykonują zadania z zakresu ratownictwa wodnego,
2) organizują i prowadzą szkolenia ratowników wodnych w zakresie ratownictwa wodnego — na podstawie zlecania realizacji zadań publicznych, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887 i Nr 205, poz. 1211).

2. Zadania, o których mowa w ust. 1, są dofinansowywane przez wojewodów w ramach dotacji celowych przyznawanych z części budżetu państwa, której są dysponentami.

3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być dofinansowane przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

4. Jednostki samorządu terytorialnego, na terenie których wykonywane jest ratownictwo wodne mogą udzielać dotacji celowych podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa wodnego na realizację zadań, o których mowa w ust. 1.

5. Dotacje, o których mowa w ust. 2—4, mogą być udzielane z pominięciem otwartego konkursu ofert.

6. Dotacje, o których mowa w ust. 2—4, mogą być udzielane na:
1) utrzymanie gotowości ratowniczej;
2) prowadzenie działań ratowniczych;
3) organizowanie i prowadzenie szkoleń ratowników wodnych oraz psów ratowniczych i ich przewodników;
4) utrzymanie gotowości operacyjnej sprzętu ratowniczego;
5) prowadzenie dokumentacji wypadków.

7. W przypadku odstąpienia od otwartego konkursu ofert, odpowiednio wojewoda oraz organ jednostki samorządu terytorialnego ogłasza zasady postępowania w sprawach udzielania dotacji, o których mowa w ust. 2—4. Przepisy art. 14—18 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie stosuje się odpowiednio.

8. Podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, do dnia 31 grudnia, przekazują ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych informację o wysokości otrzymanych w danym roku dotacji, celu, na który zostały udzielone oraz podmiocie, który ich udzielił.

Rozdział 5 – Nadzór i kontrola nad ratownictwem wodnym

Art. 23.

1. Nadzór nad ratownictwem wodnym sprawuje minister właściwy do spraw wewnętrznych.

2. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw wewnętrznych ma prawo:
1) żądać od podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa wodnego udostępnienia dokumentów oraz udzielania pisemnych wyjaśnień dotyczących ich działalności związanej z wykonywaniem ratownictwa wodnego;
2) dokonywać kontroli podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa wodnego dotyczącej prawidłowości realizacji zadań, o których mowa w art. 13 i art. 14 ust. 1. Oceny kontrolowanej działalności dokonuje się pod względem legalności,
gospodarności, celowości i rzetelności.

Art. 24.

1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych zarządza kontrolę podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego i zawiadamia o niej ten podmiot najpóźniej w dniu rozpoczęcia czynności kontrolnych.

2. W zawiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw wewnętrznych może wystąpić do podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego o przygotowanie wskazanych dokumentów, zestawień i wyjaśnień dotyczących jego działalności.

3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) wskazanie podstawy prawnej do przeprowadzenia kontroli;
2) nazwę podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą;
3) wskazanie przedmiotu, zakresu i miejsca przeprowadzenia kontroli oraz daty jej rozpoczęcia i daty jej zakończenia;
4) imię i nazwisko osoby upoważnionej do przeprowadzenia kontroli.

4. Kontrolę przeprowadzają pracownicy urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych, zwani dalej „kontrolującymi”, na podstawie imiennego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli, ważnego wraz z dowodem osobistym lub innym dokumentem potwierdzającym tożsamość.

5. Kontrolujący podlega wyłączeniu od udziału w kontroli, na wniosek lub z urzędu, jeżeli wyniki kontroli mogą dotyczyć jego praw lub obowiązków albo praw lub obowiązków jego małżonka lub osoby pozostającej z nim faktycznie we wspólnym pożyciu, krewnych i powinowatych do drugiego stopnia albo osób związanych z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub
kurateli. Powody wyłączenia kontrolującego trwają mimo ustania małżeństwa, wspólnego pożycia, przysposobienia,
opieki lub kurateli.

6. Kontrolujący podlega wyłączeniu z urzędu od udziału w kontroli, której przedmiot stanowił zadania należące wcześniej do zakresu jego obowiązków jako pracownika podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą, przez rok od dnia zakończenia ich wykonania, oraz w razie zaistnienia w toku kontroli okoliczności mogących wywołać uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności.

7. O wyłączeniu, o którym mowa w ust. 6, decyduje minister właściwy do spraw wewnętrznych.

Art. 25.

1. Kontrola jest przeprowadzana w siedzibie podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą w czasie wykonywania jego zadań, a jeżeli wymaga tego dobro kontroli — również poza jego siedzibą.

2. W ramach udzielonego upoważnienia kontrolujący ma prawo do:
1) swobodnego wstępu do obiektów i pomieszczeń podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą, bez obowiązku okazywania przepustki;
2) wglądu do wszelkich dokumentów i innych materiałów, w tym kontrolę systemów elektronicznych, związanych z działalnością podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą;
3) przeprowadzania oględzin majątku należącego do podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą;
4) sprawdzania przebiegu określonych czynności;
5) żądania od kierownika i pracowników podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą ustnych i pisemnych wyjaśnień;
6) zabezpieczania dowodów.

3. Wszystkie czynności w imieniu podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego objętego kontrolą wykonuje jego kierownik lub osoba przez niego wyznaczona.

4. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego objęty kontrolą zapewnia kontrolującemu:
1) warunki i środki niezbędne do przeprowadzenia kontroli, w tym dostęp do pomieszczeń wyposażonych w urządzenia biurowe i środki łączności;
2) dostęp do obiektów i dokumentów;
3) uzyskiwanie ustnych i pisemnych informacji i wyjaśnień oraz danych dotyczących spraw objętych kontrolą, w terminie wskazanym przez kontrolującego;
4) możliwość sporządzania na koszt kontrolowanego, niezbędnych do kontroli odpisów dokumentów lub wyciągów z dokumentów;
5) możliwość dokonywania oględzin obiektu lub innych składników majątkowych.

5. Oględzin, o których mowa w ust. 4 pkt 5, dokonuje się w obecności osoby upoważnionej przez podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego objęty kontrolą.

6. Po dokonaniu oględzin sporządza się niezwłocznie protokół przebiegu i wyników oględzin, który podpisują kontrolujący i osoba, o której mowa w ust. 5. W przypadku odmowy podpisania protokołu przez osobę, o której mowa w ust. 5, zamieszcza się w nim wzmiankę o odmowie jego podpisania.

Art. 26.

1. Kontrolujący dokonuje ustaleń stanu faktycznego na podstawie dowodów zebranych w toku kontroli.

2. Dowodami są w szczególności dokumenty, protokół oględzin, opinie biegłych, wyjaśnienia i oświadczenia.

Art. 27.

1. Ustalenia kontroli przedstawia się w protokole kontroli, który zawiera opis stanu faktycznego stwierdzonego w toku kontroli, w tym ustalone nieprawidłowości, osoby za nie odpowiedzialne oraz ocenę kontrolowanej działalności. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości protokół kontroli zawiera wnioski i zalecenia pokontrolne wraz ze wskazaniem sposobu usunięcia nieprawidłowości. Protokół kontroli sporządza się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, podpisanych przez kontrolującego.

2. W terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu kontroli podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego objęty kontrolą może wnieść do kontrolującego na piśmie umotywowane zastrzeżenia do protokołu kontroli, w tym do sformułowanych wniosków i zaleceń, lub podpisuje protokół kontroli.

3. Zgłoszone zastrzeżenia kontrolujący może uznać za zasadne, zmieniając lub uzupełniając protokół kontroli, albo uznać je za niezasadne i przekazać stanowisko podmiotowi uprawnionemu do wykonywania ratownictwa wodnego objętemu kontrolą. Zastrzeżenia wniesione po terminie, przez osobę nieuprawnioną lub bez zachowania formy pisemnej pozostawia się bez rozpatrzenia.

4. W przypadku uznania zasadności zastrzeżeń zmieniony lub uzupełniony protokół kontroli zostaje przekazany ponownie do podpisania podmiotowi uprawnionemu do wykonywania ratownictwa wodnego objętemu kontrolą. Przepis art. 23 stosuje się odpowiednio.

Art. 28.

1. Podmiotowi objętemu kontrolą przysługuje prawo odmowy podpisania protokołu kontroli i złożenia kontrolującemu, w terminie 5 dni od dnia jego otrzymania, pisemnego wyjaśnienia przyczyn odmowy.

2. Odmowa podpisania protokołu kontroli nie wstrzymuje realizacji wniosków i zaleceń pokontrolnych.

Art. 29.

Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego objęty kontrolą zawiadamia, w terminie 30 dni od dnia otrzymania protokołu kontroli lub stanowiska kontrolującego, o którym mowa w art. 27 ust. 3, lub poprawionego protokołu kontroli, ministra właściwego do spraw wewnętrznych o wykonaniu wniosków i zaleceń pokontrolnych zawartych w protokole kontroli lub o przyczynach ich niewykonania.

Rozdział 6 – Usunięcie statku lub innego obiektu pływającego

Art. 30.

1. Statek lub inny obiekt pływający może być usunięty z obszaru wodnego, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy prowadziła go osoba znajdująca się w stanie po użyciu alkoholu, środka działającego podobnie do alkoholu lub będąca pod wpływem środka odurzającego.

2. Dyspozycję usunięcia statku lub innego obiektu pływającego wydaje policjant.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, statek lub inny obiekt pływający wprowadza się do strzeżonego portu lub do przystani, a w przypadku braku dostatecznie blisko strzeżonego portu lub przystani pozostawia się go na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłat za jego usunięcie i przechowywanie.

4. Usuwanie statków lub innych obiektów pływających oraz prowadzenie strzeżonego portu lub przystani należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonanie zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. — Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113,
poz. 759, z późn. zm.6)).

Art. 31.

1. Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w art. 30 ust. 3, oraz koszty usuwania i przechowywania statków lub innych obiektów pływających na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat za usunięcie i przechowywanie tych statków lub innych obiektów pływających.

2. Ustala się maksymalną wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, w przypadku:
1) usunięcia roweru wodnego lub skutera wodnego — 50 zł oraz za każdą dobę jego przechowywania — 15 zł;
2) usunięcia poduszkowca — 100 zł oraz za każdą dobę jego przechowywania — 30 zł;
3) usunięcia statku o długości kadłuba do 10 m — 120 zł oraz za każdą dobę jego przechowywania — 50 zł;
4) usunięcia statku o długości kadłuba do 20 m — 150 zł; oraz za każdą dobę jego przechowywania — 100 zł;
5) usunięcia statku o długości kadłuba powyżej 20 m — 200 zł; oraz za każdą dobę jego przechowywania — 150 zł.

3. Maksymalne opłaty określone w ust. 2, obowiązujące w danym roku kalendarzowym, podlegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, na każdy rok kalendarzowy, w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, maksymalne opłaty, o których mowa w ust. 2, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 3, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.

5. Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 3, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 20 dni od dnia jego ogłoszenia.

6. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód własny powiatu.

Art. 32.

1. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem statku lub innego obiektu pływającego powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca
właścicielem tego statku lub innego obiektu pływającego w dniu wydania dyspozycji jego usunięcia. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.

2. Jeżeli w chwili usunięcia statek lub inny obiekt pływający znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 1.

3. Termin płatności należności ustalonych decyzją, o której mowa w ust. 1, wynosi 30 dni licząc od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki ustawowe nalicza się od dnia następującego po upływie terminu płatności. Należności te wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.7)).

4. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nie wydaje się, jeżeli od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku upłynęło 5 lat.

5. Egzekucji, o której mowa w ust. 3, nie wszczyna się, a wszczętą umarza, jeżeli od dnia doręczenia ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 1, upłynęło 5 lat.

Art. 33.

1. Wydanie statku lub innego obiektu pływającego następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 31 ust. 1.

2. W przypadkach określonych w art. 30 ust. 1 starosta, w stosunku do statku lub innego obiektu pływającego usuniętego z obszaru wodnego, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrali go w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania statku lub innego obiektu pływającego w terminie.

3. Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia.

4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że nieodebranie statku lub innego obiektu pływającego nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej.

5. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia statku lub innego obiektu pływającego nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

6. W sprawach o przepadek statku lub innego obiektu pływającego sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, a w szczególności, czy usunięcie tego statku lub innego obiektu pływającego było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

7. Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku statku lub innego obiektu pływającego jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

8. W przypadku nieodebrania statku lub innego obiektu pływającego z portu, przystani lub parkingu w terminie określonym w ust. 2 jednostka prowadząca port strzeżony, przystań strzeżoną lub parking strzeżony, powiadamia o tym fakcie właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia tego statku lub innego obiektu pływającego nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu.

9. Do badania w celu ustalenia w organizmie obecności środka działającego podobnie do alkoholu stosuje się odpowiednio art. 127 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.8)).

10. Do współdziałania z Policją podmiotów, o których mowa w art. 30 ust. 4, oraz trybu i warunków wydawania statku lub innego obiektu pływającego stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie art. 130a ust. 11 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym.

11. W sprawach o przepadek statku lub innego obiektu pływającego stosuje się odpowiednio art. 6106 i art. 6107 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. — Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.9)).

Rozdział 7 – Przepisy karne

Art. 34.

Kto, w przypadku o którym mowa w art. 6, nie stosuje się do polecenia zarządzającego obszarem wodnym lub upoważnionej przez niego osoby i wchodzi na obszar wodny albo nie opuszcza tego obszaru, podlega karze grzywny.

Art. 35.

Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości, po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi w ruchu wodnym statek lub inny obiekt pływający, niebędący pojazdem mechanicznym, podlega karze
grzywny.

Art. 36.

Postępowanie w sprawach określonych w art. 34 i art. 35 prowadzi się na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. — Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.10)).

Rozdział 8 – Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 37.

W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.11)) w art. 53 w ust. 1 po pkt 10e dodaje się pkt 10f w brzmieniu: „10f) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa wodnego;”.

Art. 38.

W ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.12)) w art. 15 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Jednostkami współpracującymi z systemem są służby ustawowo powołane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, w szczególności: jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki ochrony przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, podmioty, o których mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151, poz. 1014 oraz z 2011 r. Nr 171, poz. 1016 i Nr 185, poz. 1092), podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240), inne jednostki podległe lub nadzorowane przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych i Ministra Obrony Narodowej.”.

Art. 39.

W ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151, poz. 1014 oraz z 2011 r. Nr 171, poz. 1016 i Nr 185, poz. 1092) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 39:
a) uchyla się ust. 3 i 4,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw turystyki określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób realizacji obowiązków, o których mowa w ust. 1, sposób zagospodarowania, udostępniania, oznakowania, zabezpieczenia i korzystania z terenów służących do uprawiania sportu w górach, warunki do organizowania pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, a także wzory znaków nakazu, zakazu i informacyjnych, mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i możliwość sprawnego udzielania pomocy osobom, które uległy wypadkom lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach.”;

2) w art. 40:
a) uchyla się ust. 2,
b) ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. Organizacje, o których mowa w ust. 1, współdziałają w realizacji swoich zadań z organami administracji rządowej i organami jednostek samorządu terytorialnego oraz osobami prawnymi, jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej i osobami fizycznymi, prowadzącymi działalność w zakresie kultury fizycznej lub turystyki.

4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych, warunki ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze, a także rodzaj i wysokość świadczeń przysługujących ratownikom górskim w związku z udziałem w akcji ratowniczej. Rozporządzenie powinno określać szczegółowe zadania w zakresie organizowania pomocy oraz ratowania osób podejmowane przez poszczególne organizacje ratownicze, a także przewidywać świadczenia finansowe i rzeczowe z uwzględnieniem czasu trwania i stopnia niebezpieczeństwa wyprawy ratunkowej.”;

3) w art. 91 w ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) art. 7a ust. 3, art. 12a ust. 2, art. 23a ust. 7, art. 23b ust. 1b i 2a, art. 28 ust. 2, art. 45 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 93 pkt 1, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4 ust. 8, art. 29 ust. 6, art. 32 ust. 7, art. 34 ust. 4, art. 35 ust. 4, art. 36 ust. 11 niniejszej ustawy,”,

b) po pkt 1 dodaje się pkt 1a i 1b w brzmieniu:

„1a) art. 54 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 93 pkt 1, w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa osób przebywających w górach zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 39 ust. 5 niniejszej ustawy,
1b) art. 55 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 93 pkt 1, w zakresie dotyczącym Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz ratowników górskich zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 40 ust. 4 niniejszej ustawy,”.

Rozdział 9 – Przepisy przejściowe i przepis końcowy

Art. 40.

Do dnia uzyskania zgody, o której mowa w art. 12 ust. 1, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, za podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa uznaje się podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego na podstawie przepisów dotychczasowych.

Art. 41.

1. Osoby, które uzyskały uprawnienia ratownika z zakresu ratownictwa wodnego na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują swoje uprawnienia.

2. Do osób, które rozpoczęły uzyskiwanie uprawnień ratownika z zakresu ratownictwa wodnego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 42.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., z wyjątkiem przepisów art. 22 ust. 2 i 3, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: B. Komorowski

Rozporządzenie w sprawie minimalnych wymagań dotyczących liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego z dnia 23 stycznia 2012 r…

Warszawa, dnia 27 stycznia 2012 r.

Pozycja 108

Rozporządzenie
Ministra Spraw Wewnętrznych1)

z dnia 23 stycznia 2012 r.

w sprawie minimalnych wymagań dotyczących liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę
wyznaczonego obszaru wodnego

Na podstawie art. 9 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa minimalne wymagania dotyczące liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę
wyznaczonego obszaru wodnego.

§ 2.

Ustala się minimalne wymagania dotyczące liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego:

1) w przypadku kąpielisk:
a) śródlądowych na każde 100 m linii brzegowej – jeden ratownik wodny od strony lądu i jeden ratownik wodny od strony lustra wody, przebywający na łodzi lub platformie umożliwiającej obserwację i umieszczonej poza strefą dla umiejących pływać,
b) nadmorskich na każde 100 m linii brzegowej – trzyosobowe zespoły ratowników wodnych, w tym co najmniej jeden ratownik wodny od strony lustra wody;

2) w miejscach przeznaczonych do kąpieli – dwóch ratowników wodnych;

3) w przypadku pływalni:
a) dysponującej nieckami basenowymi o długości do 25 m – jeden ratownik wodny,
b) dysponującej nieckami basenowymi o długości 25–50 m – dwóch ratowników wodnych,
c) dysponującej nieckami basenowymi o długości powyżej 50 m – trzech ratowników wodnych;

4) w przypadku innych obiektów dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m – co najmniej jeden ratownik wodny.

§ 3.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.2)

Minister Spraw Wewnętrznych: J. Cichocki


1) Minister Spraw Wewnętrznych kieruje działem administracji rządowej – sprawy wewnętrzne, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych (Dz. U. Nr 248, poz. 1491).

2) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57, poz. 358), które z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc w zakresie dotyczącym minimalnych wymagań dotyczących liczby ratowników wodnych zapewniających stałą kontrolę wyznaczonego obszaru wodnego.

Rozporządzenie określa ramowy program szkolenia ratowników wodnych i instruktorów w zakresie ratownictwa wodnego oraz psów ratowniczych wraz z ich przewodnikami. Zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych niezbędnych do uzyskania uprawnień w zakresie ratownictwa wodnego. Wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień. Kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej szkolenia oraz sposób przeprowadzania egzaminu…

Warszawa, dnia 2 lipca 2012 r.

Poz. 747

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH 1)

z dnia 21 czerwca 2012 r.

w sprawie szkoleń w ratownictwie wodnym

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa:
1) ramowy program szkolenia ratowników wodnych i instruktorów w zakresie ratownictwa wodnego oraz psów ratowniczych wraz z ich przewodnikami;
2) zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych niezbędnych do uzyskania uprawnień w zakresie ratownictwa wodnego;
3) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień, o których mowa w pkt 2;
4) kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej szkolenia;
5) sposób przeprowadzania egzaminu.

§ 2.

1. Szkolenia ratowników wodnych i instruktorów w zakresie ratownictwa wodnego obejmują część teoretyczną i praktyczną.
2. Ramowy program szkolenia ratowników wodnych stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.
3. Ramowy program szkolenia instruktorów stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia.
4. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzący szkolenie ratowników wodnych i instruktorów opracowuje program szkolenia w oparciu o ramowe programy szkolenia, o których mowa w ust. 2 i 3.

§ 3.

1. Zajęcia teoretyczne i praktyczne szkolenia ratowników wodnych prowadzi ratownik wodny, posiadający co najmniej trzyletnie doświadczenie w wykonywaniu działań ratowniczych, aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem oraz przygotowanie pedagogiczne określone odrębnymi przepisami, lub instruktor posiadający przygotowanie pedagogiczne określone odrębnymi przepisami.

2. Zajęcia teoretyczne i praktyczne szkolenia instruktorów prowadzi ratownik wodny lub instruktor, posiadający co najmniej dwunastomiesięczne doświadczenie szkoleniowe z zakresu ratownictwa wodnego, aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem szkolenia oraz przygotowanie pedagogiczne określone odrębnymi przepisami.

3. Zajęcia teoretyczne szkolenia ratowników wodnych i instruktorów może prowadzić osoba posiadająca specjalistyczną wiedzę z zakresu zagadnień objętych zakresem tematycznym szkolenia.

4. Zajęcia praktyczne szkolenia ratowników wodnych może, pod nadzorem osoby, o której mowa w ust. 1, prowadzić ratownik wodny, który posiada aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem szkolenia oraz co najmniej dwunastomiesięczne doświadczenie w wykonywaniu działań ratowniczych.

5. Zajęcia praktyczne szkolenia instruktorów mogą, pod nadzorem osoby, o której mowa w ust. 2, prowadzić osoby, o których mowa w ust. 1.

§ 4.

1. Szkolenia, o których mowa w § 3 ust. 1 i 2, kończą się egzaminem z zakresu wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych objętych programem szkolenia, przeprowadzanym przez komisje egzaminacyjne, o których mowa w § 8 ust. 1 i 2.

2. Do egzaminu może przystąpić osoba, która uczestniczyła w zajęciach teoretycznych i praktycznych objętych programem szkolenia.

3. Egzamin składa się z dwóch części: egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego.

4. Każda część egzaminu jest zaliczana oddzielnie.

5. Miejsca i terminy egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego ustala kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie.

§ 5.

1. Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany w formie testu ujętego w kartę testową, składającego się z zestawu 30 zadań testowych, zawierających po trzy propozycje odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Za każdą prawidłową odpowiedź osoba zdająca uzyskuje 1 punkt, a za odpowiedź nieprawidłową – 0 punktów.

2. Zadania testowe przygotowuje komisja egzaminacyjna.

3. Karty testowe są zabezpieczone w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z ich treścią przez osoby nieuprawnione. Usunięcie zabezpieczeń i ujawnienie treści kart testowych następuje w sali egzaminacyjnej po rozpoczęciu egzaminu teoretycznego.

4. W trakcie egzaminu teoretycznego jest zabronione wynoszenie lub usuwanie w inny sposób karty testowej z sali
egzaminacyjnej.

5. Odpowiedzi na zadania testowe udziela się wyłącznie na karcie testowej.

6. Podstawą do zaliczenia egzaminu teoretycznego jest udzielenie prawidłowych odpowiedzi na co najmniej 80% zadań testowych zawartych w karcie testowej.

7. Do egzaminu praktycznego przystępuje się po uzyskaniu pozytywnego wyniku z egzaminu teoretycznego.

§ 6.

1. Egzamin praktyczny kończący szkolenie, o którym mowa w § 3 ust. 1, obejmuje wykonanie przez osobę zdającą siedmiu zadań polegających na:
1) przepłynięciu sposobem dowolnym po skoku startowym 400 m w czasie nie dłuższym niż 8 min;
2) przepłynięciu dystansu 25 m pod lustrem wody z wydobyciem dwóch przedmiotów leżących w odległości od 2 m do 2,5 m po obu stronach linii płynięcia;
3) przepłynięciu sposobem ratowniczym (z głową nad powierzchnią wody) dystansu 50 m w czasie poniżej 55 s;
4) przepłynięciu w czasie nie dłuższym niż 2 min 40 s ratowniczą łodzią wiosłową lub kajakiem za pomocą dwóch wioseł dystansu 75 m w linii prostej do boi (pławy), na dopłynięciu do niej rufą i na powrocie do miejsca startu za pomocą jednego wiosła;
5) przeprowadzeniu symulowanej akcji ratowniczej, polegającej na przepłynięciu dystansu co najmniej 20 m, wydobyciu manekina położonego na dnie i na holowaniu go w pasie ratowniczym do brzegu na dystansie 20 m;
6) holowaniu tonącego bez przerwy i na zatrzymaniu na dystansie 150 m, z zastosowaniem trzech sposobów holowania – każdy na dystansie 50 m;
7) wyciągnięciu na brzeg o wysokości co najmniej 30 cm od lustra wody lub na pokład łodzi osoby poszkodowanej i na ułożeniu jej w pozycji umożliwiającej udzielanie kwalifikowanej pierwszej pomocy.

2. Zadania, o których mowa w ust. 1:
1) pkt 1–3, przeprowadza się na pływalni;
2) pkt 4, przeprowadza się na wodach otwartych;
3) pkt 5–7, przeprowadza się na wodach otwartych lub na pływalni.

3. Egzamin praktyczny kończący szkolenie, o którym mowa w § 3 ust. 2, obejmuje wykonanie przez osobę zdającą czterech zadań polegających na przeprowadzeniu:
1) symulowanej akcji ratowniczej, przy użyciu sprzętu wykorzystywanego do ratownictwa wodnego, do osoby tonącej aktywnej na odległości co najmniej 10 m i głębokości co najmniej 1,60 m;
2) symulowanej akcji ratowniczej, przy użyciu sprzętu wykorzystywanego do ratownictwa wodnego, do osoby tonącej pasywnej na odległości co najmniej 80 m i głębokości co najmniej 1,60 m;
3) 20-minutowych zajęć teoretycznych dla grupy co najmniej pięcioosobowej na temat określony przez komisję, z zakresu objętego ramowym programem szkolenia ratowników wodnych;
4) 20-minutowych zajęć praktycznych z grupą co najmniej pięcioosobową na temat określony przez komisję, z zakresu objętego ramowym programem szkolenia ratowników wodnych.

4. W przypadku gdy do egzaminu, o którym mowa w ust. 3, przystępuje osoba, która nie ukończyła szkolenia ratowników wodnych, egzamin praktyczny takiej osoby polega także na wykonaniu przez nią zadań, o których mowa w ust. 1.

5. Podstawą do zaliczenia egzaminu praktycznego jest zaliczenie wszystkich zadań.

§ 7.

1. W przypadku gdy osoba zdająca nie zaliczy egzaminu teoretycznego lub nie przystąpi do niego z ważnych przyczyn losowych, może ponownie przystąpić do egzaminu teoretycznego w następnym terminie wyznaczonym przez kierownika podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie.

2. W razie niezaliczenia egzaminu praktycznego lub nieprzystąpienia do niego z ważnych przyczyn losowych można ponownie przystąpić do egzaminu praktycznego bez konieczności ponownego przystępowania do egzaminu teoretycznego.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, można przystąpić do egzaminu nie więcej niż dwa razy.

4. W razie uzyskania negatywnego wyniku w przypadkach, o których mowa w ust. 3, jest konieczne powtórne odbycie szkolenia.

§ 8.

1. Egzamin kończący szkolenie ratowników wodnych jest przeprowadzany przez komisję egzaminacyjną, w której skład wchodzą dwie osoby spełniające wymagania wymienione w § 3 ust. 1:
1) przewodniczący – kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie lub osoba przez niego wskazana;
2) członek – osoba nieprowadząca zajęć z osobami przystępującymi do egzaminu.

2. Egzamin kończący szkolenie instruktorów jest przeprowadzany przez komisję egzaminacyjną, w której skład wchodzą dwie osoby spełniające wymagania wymienione w § 3 ust. 2:
1) przewodniczący – kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie lub osoba przez niego wskazana;
2) członek – osoba nieprowadząca zajęć z osobami przystępującymi do egzaminu.

3. Komisje egzaminacyjne, o których mowa w ust. 1 i 2, powołuje i odwołuje kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie.

4. W skład komisji egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 1 i 2, nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie osoby składającej egzamin.

§ 9.

1. Osobie, która odbyła szkolenie, o którym mowa w § 3 ust. 1 i 2, i złożyła egzamin z wynikiem pozytywnym, kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie wydaje zaświadczenie.

2. Podmiot organizujący szkolenie prowadzi rejestr organizowanych szkoleń i rejestr wydawanych zaświadczeń, o których mowa w ust. 1.

3. Wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia ratowników wodnych, o którym mowa w § 3 ust. 1, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

4. Wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia instruktorów, o którym mowa w § 3 ust. 2, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 10.

1. Szkolenie psów ratowniczych i ich przewodników odbywa się w czterech etapach.

2. Pies ratowniczy jest szkolony przez swojego przewodnika.

3. Ramowy program szkolenia psów ratowniczych wraz z ich przewodnikami stanowi załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 11.

1. Egzamin psów ratowniczych przeprowadza komisja egzaminacyjna.

2. Komisja egzaminacyjna składa się z przewodniczącego i członka komisji.

3. Komisję egzaminacyjną powołuje i odwołuje kierownik podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie psów ratowniczych wraz z przewodnikami, spośród osób zatrudnionych, pełniących służbę lub będących członkami podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie, posiadających doświadczenie i udokumentowaną praktykę w szkoleniu psów ratowniczych.

§ 12.

1. Egzamin psów ratowniczych składa się z próby sprawnościowej i z próby ratowniczej. Próbę sprawnościową przeprowadza się bezpośrednio przed próbą ratowniczą.

2. Próba sprawnościowa polega na pokonaniu toru przeszkód o długości 100 m, w którego skład wchodzą: kładka ruchoma, kładka pochyła i kładka umieszczona na wysokości minimum 1 m nad przeszkodą wodną oraz nad przeszkodą do przeskoczenia, w czasie nie dłuższym niż 2 min.

3. Próba ratownicza polega na wykonaniu siedmiu zadań:
1) skok do wody z wysokości co najmniej 70 cm i przepłynięcie 50 m do pozoranta oraz doholowanie trzymającego się uprzęży pozoranta do miejsca rozpoczęcia próby, w czasie nie dłuższym niż 4 min;
2) przepłynięcie dystansu 100 m, ze zmianą kierunku po przepłynięciu co najmniej 30% dystansu na polecenie przewodnika z brzegu, w czasie nie dłuższym niż 3 min;
3) zaniesienie tonącemu środków ratunkowych na odległość 25 m od brzegu, w czasie nie dłuższym niż 1,5 min;
4) zaniesienie po lądzie rozwijającego się zasobnika z liną asekuracyjną na odległość 50 m, w kierunku określonym przez przewodnika;
5) aportowanie przedmiotu z wody, z odległości 15–20 m;
6) holowanie łodzi ratowniczej z ratownikiem za cumę do brzegu, z odległości 25 m;
7) ściąganie z wody wyrzuconej rzutki ratowniczej na polecenie przewodnika.

4. Egzamin, o którym mowa w ust. 1, uznaje się za zdany w przypadku zaliczenia prób, o których mowa w ust. 1.

5. Egzamin, o którym mowa w § 11 ust. 1, jest przeprowadzany w terminie wyznaczonym przez kierownika podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego prowadzącego szkolenie.

§ 13.

Rozporządzenie wchodzi w życie w dniu następującym po dniu ogłoszenia.

Minister Spraw Wewnętrznych: J. Cichocki

Rozporządzenie określa wymagania dotyczące wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne…

Warszawa, dnia 9 marca 2012 r.

Poz. 261

Rozporządzenie
Ministra Spraw Wewnętrznych1)

z dnia 27 lutego 2012 r.

w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne

Na podstawie art. 10 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa wymagania dotyczące wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

§ 2.

1. Kąpielisko wyposaża się w:
1) ratowniczą łódź motorową – jedna na każde 400 m linii brzegowej;
2) ratowniczą łódź wiosłową – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
3) koło ratunkowe z nietonącą linką o długości 25 m lub pasy ratownicze – jedna sztuka na każde 50 m linii brzegowej, umieszczone w pobliżu lustra wody;
4) żerdzie ratunkowe na kąpieliskach posiadających pomosty stałe lub pływające – dwie sztuki;
5) liny asekuracyjne o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
6) tubę głosową elektroakustyczną na każdym stanowisku ratowniczym;
7) tablicę do zamieszczania informacji o temperaturze wody i powietrza, szybkości wiatru oraz wysokości fali;
8) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratowniczym;
9) środki łączności między stanowiskami ratowniczymi;
10) rzutki ratunkowe – po jednej sztuce dla każdego ratownika wodnego;
11) lornetki – jedna sztuka na każdym stanowisku ratowniczym;
12) zestaw do nurkowania (płetwy, maska, fajka) – po jednym komplecie dla każdego ratownika wodnego;
13) podwyższone stanowiska ratownicze dla ratowników wodnych – jedno na każde 100 m linii brzegowej;
14) maszt wraz z kompletem flag przy każdym stanowisku ratowniczym;
15) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

2. Miejsce wykorzystywane do kąpieli wyposaża się w:
1) ratownicze łodzie wiosłowe – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
2) koło ratunkowe z linką nietonącą – jedno na każde 50 m linii brzegowej, umieszczone w pobliżu lustra wody;
3) żerdzie ratunkowe – w miejscach wykorzystywanych do kąpieli posiadających pomosty stałe lub pływające – dwie sztuki;
4) linę asekuracyjną o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym – jedna na każde 100 m linii brzegowej;
5) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
6) rzutki ratunkowe – po jednej sztuce dla każdego ratownika wodnego;
7) lornetkę – jedna sztuka;
8) zestaw do nurkowania (płetwy, maska, fajka) – po jednym komplecie dla każdego ratownika wodnego;
9) maszt wraz z kompletem flag;
10) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

3. Pływalnię wyposaża się w:
1) koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – dwa na pływalniach o długości niecki do 50 m i cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m;
2) żerdzie o długości co najmniej 4 m – dwie na pływalniach o długości niecki do 50 m oraz cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m;
3) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
4) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

4. Inne obiekty dysponujące nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m wyposaża się w:
1) koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – cztery na każde 300 m2 powierzchni łącznej niecek i kolejne dwa na każde kolejne 300 m2 powierzchni łącznej niecek;
2) żerdzie o długości co najmniej 4 m – cztery na każde 300 m2 powierzchni łącznej niecek i kolejne dwie na każde kolejne 300 m2 powierzchni łącznej niecek;
3) akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena – po jednej sztuce na każdym stanowisku ratunkowym;
4) sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne.

§ 3.

1. Wykaz sprzętu medycznego, leków i artykułów sanitarnych, w które wyposaża się wyznaczone obszary wodne, określa załącznik do rozporządzenia.

2. Sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne umieszcza się w łatwej do przenoszenia torbie/plecaku lub torbach/plecakach o miękkich wewnętrznych ścianach, z tkaniny trudno zapalnej, wodoodpornej z uchwytami umożliwiającymi transport w ręku, na ramieniu i na plecach, z łatwym dostępem do niezależnych przegród na sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne, z elementami odblaskowymi, oznakowanej/oznakowanego krzyżem św. Andrzeja lub znakiem podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego.

§ 4.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.2)

Minister Spraw Wewnętrznych: J. Cichocki


Załącznik do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 lutego 2012 r.
Wykaz sprzętu medycznego, leków i ar tyku łów sanitarnych

Sprzęt do resuscytacji krążeniowo-oddechowej:

1. Ssak ręczny 1 szt.
2. Maseczka do sztucznego oddychania 1 szt.
3. Rurki ustno-gardłowe dla dzieci i dorosłych 1 kpl.
4. Maska twarzowa dla dzieci i dorosłych po 1 szt.
5. Worek samorozprężalny 1 szt.
6. Maska tlenowa dla dorosłego 1 szt.
7. Maska tlenowa dla dziecka 1 szt.
8. Rezerwuar tlenowy 1 szt.
9. Wąsy tlenowe 1 szt.
10. Reduktor tlenowy 1 szt.
11. Butla tlenowa 1 szt.
Środki opatrunkowe:
1. Gaza jałowa 1 m2 1 szt.
2. Gaza jałowa 0,5 m2 2 szt.
3. Gaza jałowa 9×9 cm 5 szt.
4. Gaza jałowa 7×7 cm 5 szt.
5. Gaza jałowa 5×5 cm 10 szt.
6. Opaska elastyczna 12 cm 2 szt.
7. Opaska elastyczna 10 cm 2 szt.
8. Opaska elastyczna 8 cm 2 szt.
9. Opaska dziana 15 cm 5 szt.
10. Opaska dziana 10 cm 5 szt.
11. Opaska dziana 5 cm 5 szt.
12. Siatki opatrunkowe 1 kpl.
13. Opatrunki hydrożelowe schładzające 2 szt.
14. Przylepiec 1 szt.
15. Plaster z opatrunkiem 1 szt.
16. Chusta trójkątna 2 szt.
17. Opatrunek na głowę 3 szt.
18. Szyna usztywniająca – różne rozmiary 3 szt.
19. Kołnierz ortopedyczny dla dorosłych 1 szt.
20. Kołnierz ortopedyczny pediatryczny 1 szt.
21. Koc termiczny 2 szt.
22. Rękawiczki jednorazowe 12 szt.
23. Maski ochronne 6 szt.
24. Nożyczki zakrzywione 1 szt.
25. Worek czerwony na odpady medyczne 2 szt.
26. Nosze ratunkowe 1 szt.

Leki:

1. Środek dezynfekujący 2 szt.
2. Spray na oparzenia 1 szt.
3. Środek do dezynfekcji rąk 1 szt.

Rozporządzenie określa sposób oznakowania i zabezpieczania obszarów wodnych, wzory znaków zakazu, nakazu oraz znaków informacyjnych i flag. Strefy dla umiejących i nieumiejących pływać oraz brodzik w kąpieliskach i miejscach wykorzystywanych do kąpieli oznacza się bojami (pławami)…

Warszawa, dnia 19 marca 2012 r.

Poz. 286

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH 1)

z dnia 6 marca 2012 r.

w sprawie sposobu oznakowania i zabezpieczania obszarów wodnych oraz wzorów znaków zakazu, nakazu oraz znaków informacyjnych i flag

Na podstawie art. 8 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa:
1) sposób oznakowania i zabezpieczania obszarów wodnych;
2) wzory znaków zakazu, nakazu oraz znaków informacyjnych i flag.

§ 2.

1. Strefy dla umiejących i nieumiejących pływać oraz brodzik w kąpieliskach i miejscach wykorzystywanych do kąpieli oznacza się bojami (pławami), z tym że:
1) strefy dla nieumiejących pływać, o głębokości wody nie większej niż 120 cm – bojami (pławami) w kolorze czerwonym, przy czym za bojami (pławami) powinien znajdować się pas bezpieczeństwa o szerokości 5 m i głębokości nieprzekraczającej 130 cm;
2) strefy dla umiejących pływać, o głębokości wody do 4 m – bojami (pławami) w kolorze żółtym, przy czym ich odległość od strefy dla nieumiejących pływać lub od linii brzegowej może w kierunku prostopadłym wynosić maksymalnie 50 m, z tym że boje (pławy) żółte nie powinny znajdować się w odległości większej niż 50 m od brzegu;
3) wydzielony brodzik dla dzieci, o głębokości wody do 40 cm – bojami (pławami) w kolorze białym oraz dodatkowo otacza się siatką sięgającą od powierzchni lustra wody do dna.

2. W przypadku gdy granice stref dla umiejących i niemiejących pływać wyznaczają granice pomostów stałych lub pływających, nie wykonuje się oznaczeń granic tych stref bojami (pławami).

3. W kąpieliskach, miejscach wykorzystywanych do kąpieli, pływalniach oraz innych obiektach dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m należy oznaczyć głębokość wody poprzez:
1) umieszczenie napisów informujących o głębokości na ścianach lub dnie niecek basenowych – w pływalniach oraz innych obiektach dysponujących nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m;
2) zamieszczenie tabliczek informujących o głębokości wody na pomostach lub bojach – w kąpieliskach i miejscach wykorzystywanych do kąpieli.

§ 3.

1. Miejsca, w których kąpiel jest niedozwolona lub niebezpieczna, w szczególności przy śluzach, mostach, budowlach wodnych, na szlakach żeglownych, oznacza się odpowiednim znakiem zakazu, nakazu lub znakiem informacyjnym.

2. Obszary wodne objęte zakazem kąpieli oznacza się, w szczególności przy dojściach i dojazdach do obszaru wodnego, odpowiednimi znakami określającymi przyczynę zakazu.

§ 4.

1. Ustala się znaki zakazu:
1) A-1 – znak „kąpiel zabroniona”;
2) A-2 – znak „kąpiel zabroniona – szlak żeglowny”;
3) A-3 – znak „kąpiel zabroniona – most”;
4) A-4 – znak „kąpiel zabroniona – spiętrzenie wody”;
5) A-5 – znak „kąpiel zabroniona – woda skażona”;
6) A-6 – znak „kąpiel zabroniona – woda pitna”;
7) A-7 – znak „kąpiel zabroniona – hodowla ryb”;
8) A-8 – znak „skakanie do wody zabronione”.

2. Znaki zakazu mają kształt okrągły o średnicy 40 cm.

§ 5.

1. Ustala się znaki nakazu:
1) B-1 – znak „nakaz zakładania kamizelek ratunkowych”;
2) B-2 – znak „nakaz ustawicznego nadzoru nad dziećmi”.

2. Znaki nakazu mają kształt okrągły o średnicy 40 cm.

§ 6.

1. Ustala się znaki informacyjne:
1) C-1 – znak „wiry”;
2) C-2 – znak „niebezpieczna głębokość wody”;
3) C-3 – znak „nagły uskok”;
4) C-4 – znak „pale”;
5) C-5 – znak „skały podwodne”;
6) C-6 – znak „kamieniste dno”;
7) C-7 – znak „sieci rybackie”;
8) C-8 – znak „wodorosty”;
9) C-9 – znak „zimna woda”;
10) C-10 – znak „plaża strzeżona”;
11) C-11 – znak „punkt medyczny”;
12) C-12 – znak „telefon”.

2. Znaki informacyjne mają kształt trójkąta równobocznego o długości boku 75 cm lub prostokąta o wymiarach 80 x 60 cm.

§ 7.

Znaki zakazu oraz nakazu obowiązują w odległości podanej na obrzeżu znaku, liczonej w metrach w jedną i drugą stronę od znaku. Jeżeli na znaku nie ma podanej odległości, obowiązuje on na obszarze wodnym w zasięgu wzroku.

§ 8.

Wzory znaków zakazu, nakazu oraz znaków informacyjnych określa załącznik do rozporządzenia.

§ 9.

1. Ustala się oznaczenia kolorów flag:
1) flaga biała – kąpiel dozwolona;
2) flaga czerwona – zakaz kąpieli.

2. Flagę czerwoną wywiesza się w przypadku, gdy co najmniej:
1) temperatura wody wynosi poniżej 14oC;
2) widoczność jest ograniczona do 50 m;
3) szybkość wiatru przekracza 5 stopni w skali Beauforta;
4) występuje fala powyżej 70 cm, z pojawiającymi się pienistymi białymi grzywami;
5) występują silne prądy wsteczne;
6) trwa akcja ratownicza;
7) prędkość nurtu wody przekracza 1 m/s;
8) występuje chemiczne lub biologiczne skażenie wody;
9) występują wyładowania atmosferyczne.

3. Brak flag oznacza brak dyżuru ratowniczego.

§ 10.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.2)

Minister Spraw Wewnętrznych: J. Cichocki

USTAWA
z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym

Rozdział 1 – Przepisy ogólne

Art. 1.

W celu realizacji zadań państwa polegających na zapewnieniu pomocy każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego tworzy się system Państwowe Ratownictwo Medyczne, zwany dalej „systemem”.

Art. 2.

1. Ustawa określa zasady organizacji, funkcjonowania i finansowania systemu oraz zasady zapewnienia edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy.

2. W ramach systemu działają:
1) organy administracji rządowej właściwe w zakresie wykonywania zadań systemu,
2) jednostki systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1 – zapewniające utrzymanie gotowości ludzi, zasobów i jednostek organizacyjnych.

3. Z systemem współpracują jednostki, o których mowa w art. 15.

Art. 3.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) dysponent jednostki – podmiot leczniczy w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, w którego skład wchodzi jednostka systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1;
2) kwalifikowana pierwsza pomoc – czynności podejmowane wobec osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez ratownika, o którym mowa w art. 13 ust. 1;
3) lekarz systemu – lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny ratunkowej albo lekarz, który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie medycyny ratunkowej, z zastrzeżeniem art. 57;
4) medyczne czynności ratunkowe – świadczenia opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, udzielane przez jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2, w warunkach pozaszpitalnych, w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
5) miejsce zdarzenia – miejsce, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące stan nagłego zagrożenia zdrowotnego, i obszar, na który rozciągają się jego skutki;
6) pielęgniarka systemu – pielęgniarkę posiadającą tytuł specjalisty lub specjalizującą się w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego, anestezjologii i intensywnej opieki, chirurgii, kardiologii, pediatrii, a także pielęgniarkę posiadającą ukończony kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego, anestezjologii i intensywnej opieki, chirurgii, kardiologii, pediatrii
oraz posiadającą co najmniej 3-letni staż pracy w oddziałach tych specjalności, oddziałach pomocy doraźnej, izbach przyjęć lub pogotowiu ratunkowym;
7) pierwsza pomoc – zespół czynności podejmowanych w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego wykonywanych przez osobę znajdującą się w miejscu zdarzenia, w tym również z wykorzystaniem wyrobów medycznych i wyposażenia wyrobów medycznych, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U.
Nr 107, poz. 679), oraz produktów leczniczych wydawanych bez przepisu lekarza dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
8) stan nagłego zagrożenia zdrowotnego – stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia;
9) szpitalny oddział ratunkowy – komórkę organizacyjną szpitala w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, stanowiącą jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1, udzielającą świadczeń opieki zdrowotnej osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, spełniającą wymagania określone w ustawie;
10) zespół ratownictwa medycznego – jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2, podejmującą medyczne czynności ratunkowe w warunkach pozaszpitalnych, spełniającą wymagania określone w ustawie;
11) centrum urazowe – wydzieloną funkcjonalnie część szpitala, w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, w którym działa szpitalny oddział ratunkowy, w której to części specjalistyczne oddziały są powiązane ze sobą organizacyjnie oraz zakresem zadań, w sposób pozwalający na szybkie diagnozowanie i leczenie pacjenta urazowego, spełniającą wymagania określone w ustawie;
12) pacjent urazowy – osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego spowodowanego działaniem czynnika zewnętrznego, którego następstwem są ciężkie, mnogie lub wielonarządowe obrażenia ciała;
13) obszar działania – obszar działania zespołu ratownictwa medycznego, określony w sposób zapewniający realizację parametrów czasów dotarcia, o których mowa w art. 24, w ramach którego zespół ten będzie dysponowany na miejsce zdarzenia w pierwszej kolejności;
14) rejon operacyjny – rejon określony w wojewódzkim planie działania systemu, obejmujący co najmniej jeden obszar działania.

Art. 4.

Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych możliwości i umiejętności ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzających do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powołanych do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 5.

1. Osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.2)) dla funkcjonariuszy publicznych.

2. Osoba, o której mowa w ust. 1, może poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego
zagrożenia zdrowotnego.

Art. 6.

1. Osobie, która poniosła szkodę na mieniu powstałą w następstwie udzielania przez nią pierwszej pomocy, przysługuje roszczenie o naprawienie tej szkody od Skarbu Państwa reprezentowanego przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce powstania szkody.

2. Naprawienie szkody, o którym mowa w ust. 1, obejmuje szkodę rzeczywistą.

3. Naprawienie szkody, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, jeżeli szkoda powstała wyłącznie z winy osoby, o której mowa w ust. 1, lub osoby trzeciej, za którą Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności.

4. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1-3 do naprawienia szkody, o którym mowa w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.3)).

Art. 7. (uchylony).

Art. 8.

1. Podstawa programowa, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.4)), uwzględnia edukację w zakresie udzielania pierwszej pomocy.

2. Zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy są realizowane z udziałem:
1) lekarzy systemu,
2) pielęgniarek systemu,
3) ratowników medycznych – którzy otrzymują wynagrodzenie według stawki godzinowej na podstawie umowy cywilnoprawnej.

3. Wysokość stawki godzinowej dla lekarzy systemu, pielęgniarek systemu oraz ratowników medycznych, biorących udział w zajęciach edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy ustala dyrektor szkoły w ramach posiadanych środów finansowych, z tym że wysokość tej stawki nie może być niższa niż wysokość stawki godzinowej dla nauczyciela posiadającego stopień nauczyciela kontraktowego oraz tytuł zawodowy magistra z przygotowaniem pedagogicznym, realizującego tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin, określony w art. 42 ust. 3 lp. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 i Nr 170, poz. 1218) ustalonej na podstawie przepisów, o których mowa w art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela.

4. Zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy mogą być realizowane przez nauczycieli posiadających odpowiednie przygotowanie.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania, określi, w drodze rozporządzenia, zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do prowadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy, tryb ich nabywania oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego posiadanie przygotowania do prowadzenia zajęć w zakresie udzielania pierwszej pomocy, mając na celu zapewnienie właściwej ich realizacji.

Art. 9.

Ustanawia się dzień 13 października Dniem Ratownictwa Medycznego.

Rozdział 2 – Ratownicy medyczni i ratownicy

Art. 10.

Zawód ratownika medycznego może wykonywać osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie tego zawodu;
3) wykazuje znajomość języka polskiego w stopniu wystarczającym do wykonywania tego zawodu;
4) spełnia następujące wymagania:
a) ukończyła studia wyższe na kierunku (specjalności) ratownictwo medyczne lub
b) ukończyła publiczną szkołę policealną lub niepubliczną szkołę policealną o uprawnieniach szkoły publicznej i posiada dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu zawodowego „ratownik medyczny”, lub
c) posiada dyplom wydany w państwie innym niż: państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny z dyplomem uzyskiwanym w Rzeczypospolitej Polskiej, potwierdzającym tytuł zawodowy ratownika medycznego, lub
d) posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu ratownika medycznego nabyte w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznane w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z ustawą z dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954, z późn. zm.5)).

Art. 11.

1. Wykonywanie zawodu ratownika medycznego polega na:
1) zabezpieczeniu osób znajdujących się w miejscu zdarzenia oraz podejmowaniu działań zapobiegających zwiększeniu liczby ofiar i degradacji środowiska;
2) dokonywaniu oceny stanu zdrowia osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego i podejmowaniu medycznych czynności ratunkowych;
3) transportowaniu osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
4) komunikowaniu się z osobą w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego i udzielaniu jej wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego zagrożenia zdrowotnego;
5) organizowaniu i prowadzeniu zajęć z zakresu pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz medycznych czynności ratunkowych.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres medycznych czynności ratunkowych, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego, w tym pod nadzorem lekarza systemu, kierując się
zakresem wiedzy i umiejętności nabytych w ramach kształcenia przeddyplomowego i podyplomowego.

Art. 12.

1. Ratownik medyczny ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego w różnych formach kształcenia.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, formy, sposób i zakres doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, uwzględniając aktualny stan wiedzy i praktyki medycznej.

Art. 13.

1. Ratownikiem może być osoba:
1) posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych;
2) zatrudniona lub pełniąca służbę w jednostkach współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15, lub będąca członkiem tych jednostek;
3) posiadająca ważne zaświadczenie o ukończeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej „kursem”, i uzyskaniu tytułu ratownika;
4) której stan zdrowia pozwala na udzielanie kwalifikowanej pierwszej pomocy.

2. Podmiot prowadzący kurs, przed jego rozpoczęciem, jest obowiązany uzyskać zatwierdzenie programu kursu.

3. Program kursu zatwierdza wojewoda właściwy ze względu na siedzibę podmiotu prowadzącego kurs.

4. Wojewoda zatwierdza program kursu po:
1) stwierdzeniu jego zgodności z ramowym programem, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 pkt 1;
2) przeprowadzeniu weryfikacji kwalifikacji kadry dydaktycznej w zakresie ich zgodności z przepisami wydanymi na podstawie ust. 8 pkt 2.

5. Wojewoda odmawia zatwierdzenia albo cofa zatwierdzenie programu kursu, jeżeli program nie spełnia wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 pkt 1 lub podmiot prowadzący kurs nie zapewnia kadry dydaktycznej o kwalifikacjach określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 pkt 2.

6. Odmowa zatwierdzenia oraz cofnięcie zatwierdzenia programu kursu następuje w drodze decyzji administracyjnej.

7. Każda zmiana programu kursu obejmująca zakres merytoryczny powoduje obowiązek ponownego uzyskania zatwierdzenia programu.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) ramowy program kursu obejmujący założenia organizacyjno-programowe, plan nauczania zawierający rozkład zajęć, wykaz umiejętności wynikowych i treści nauczania, uwzględniając w szczególności zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy;
2) kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs, mając na celu zapewnienie odpowiedniego jej poziomu;
3) sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs, skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej, okres ważności oraz wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, mając na celu uwzględnienie obiektywnych kryteriów weryfikacji wiedzy i umiejętności zdobytych podczas kursu.

Art. 14.

Zakres czynności wykonywanych przez ratownika w ramach kwalifikowanej pierwszej pomocy obejmuje:
1) resuscytację krążeniowo-oddechową, bezprzyrządową i przyrządową, z podaniem tlenu oraz zastosowaniem według wskazań defibrylatora zautomatyzowanego;
2) tamowanie krwotoków zewnętrznych i opatrywanie ran;
3) unieruchamianie złamań i podejrzeń złamań kości oraz zwichnięć;
4) ochronę przed wychłodzeniem lub przegrzaniem;
5) prowadzenie wstępnego postępowania przeciwwstrząsowego poprzez właściwe ułożenie osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, ochronę termiczną osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
6) stosowanie tlenoterapii biernej;
7) ewakuację z miejsca zdarzenia osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
8) wsparcie psychiczne osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
9) prowadzenie wstępnej segregacji medycznej w rozumieniu art. 43 ust. 2.

Art. 15.

1. Jednostkami współpracującymi z systemem są służby ustawowo powołane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, w szczególności: jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki ochrony przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich (Dz. U. Nr 208, poz. 1241), podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz. U. Nr 208, poz. 1240), inne jednostki podległe lub nadzorowane przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych i Ministra
Obrony Narodowej.

2. Jednostkami współpracującymi z systemem mogą być społeczne organizacje ratownicze, które, w ramach swoich zadań ustawowych lub statutowych, są obowiązane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
jeżeli zostaną wpisane do rejestru jednostek współpracujących z systemem.

3. Jednostki współpracujące z systemem udzielają kwalifikowanej pierwszej pomocy osobom znajdującym się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 16.

1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych oraz Minister Obrony Narodowej zapewniają przeszkolenie pracowników podległych lub nadzorowanych przez nich służb, policjantów, funkcjonariuszy, strażaków oraz żołnierzy w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, i uzyskanie przez nich tytułu ratownika oraz aktualizację wiedzy w tym zakresie.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określą, w drodze rozporządzenia, sposób i organizację przeprowadzenia szkoleń, o których mowa w ust. 1, mając na względzie potrzebę przeszkolenia osób wymienionych w tym przepisie w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy w liczbie niezbędnej do sprawnego funkcjonowania służb podległych lub nadzorowanych przez tych ministrów.

Art. 17.

1. Wojewoda prowadzi rejestr jednostek współpracujących z systemem, zwany dalej „rejestrem”.

2. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, wpisuje do rejestru jednostkę współpracującą z systemem, o której mowa w art. 15 ust. 2, na jej wniosek, pod warunkiem, że jednostka ta:
1) zapewnia gotowość operacyjną;
2) dysponuje ratownikami posiadającymi ważne zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika w liczbie niezbędnej do zapewnienia gotowości, o której mowa w pkt 1;
3) dysponuje środkami łączności niezbędnymi do zapewnienia gotowości, o której mowa w pkt 1.

3. Rejestr obejmuje następujące dane:
1) nazwę, siedzibę i adres jednostki współpracującej z systemem;
2) teren działania jednostki współpracującej z systemem;
3) liczbę ratowników posiadających ważne zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika;
4) wykaz wyposażenia, jakim dysponuje jednostka współpracująca z systemem;
5) maksymalny czas dotarcia ratowników tej jednostki na miejsce zdarzenia;
6) numery telefonów kontaktowych.

4. Jednostka współpracująca z systemem jest obowiązana niezwłocznie informować wojewodę o wszelkich zmianach dotyczących danych, o których mowa w ust. 3.

5. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, wykreśla z rejestru jednostkę współpracującą z systemem, która przestała spełniać wymagania określone w ust. 2.

6. Dane, o których mowa w ust. 3 i 5, wojewoda przekazuje, nie później niż do dnia 10 każdego miesiąca, do wojewódzkiego centrum zarządzania kryzysowego.

Rozdział 3 – Planowanie i organizacja systemu

Art. 18.

Organami administracji rządowej właściwymi w zakresie wykonywania zadań systemu są:
1) minister właściwy do spraw zdrowia;
2) wojewoda.

Art. 19.

1. Nadzór nad systemem na terenie kraju sprawuje minister właściwy do spraw zdrowia.

2. Planowanie, organizowanie, koordynowanie systemu oraz nadzór nad systemem na terenie województwa jest zadaniem wojewody.

Art. 20.

W ramach nadzoru, o którym mowa w art. 19 ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia:
1) zatwierdza wojewódzki plan działania systemu i jego aktualizacje;
2) może żądać od wojewody wszelkich informacji dotyczących funkcjonowania systemu na terenie województwa;
3) może przeprowadzać kontrolę dysponentów jednostek na zasadach określonych w przepisach o działalności leczniczej.

Art. 21.

1. System działa na obszarze województwa na podstawie wojewódzkiego planu działania systemu, zwanego dalej „planem”, sporządzanego przez wojewodę.

2. Plan w razie potrzeb podlega aktualizacji.

3. Plan obejmuje w szczególności:
1) charakterystykę potencjalnych zagrożeń życia lub zdrowia mogących wystąpić na obszarze województwa, w tym analizę ryzyka wystąpienia katastrof naturalnych i awarii technicznych w rozumieniu przepisów o stanie
klęski żywiołowej;
2) liczbę i rozmieszczenie na obszarze województwa jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1;
3) obszary działania i rejony operacyjne;
4) sposób koordynowania działań jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1;
5) kalkulację kosztów działalności zespołów ratownictwa medycznego;
6) sposób współpracy z organami administracji publicznej i jednostkami systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, z innych województw, zapewniający sprawne i skuteczne ratowanie życia i zdrowia, bez względu na przebieg granic województw;
7) sposób współpracy jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, z jednostkami współpracującymi z systemem, o których mowa w art. 15;
8) informacje o lokalizacji wojewódzkich centrów powiadamiania ratunkowego i centrów powiadamiania ratunkowego w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 oraz z 2010 r. Nr 57, poz. 353) i terenach przez nie obsługiwanych;
9) opis struktury systemu powiadamiania o stanach nagłego zagrożenia zdrowotnego w celu dokonania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych zestawienia koniecznych łączy telekomunikacyjnych, zapewniających możliwość niezbędnych przekierowań połączeń z centrum powiadamiania ratunkowego do właściwych jednostek organizacyjnych Policji, Państwowej
Straży Pożarnej i dysponenta zespołów ratownictwa medycznego.

4. W planie umieszcza się ponadto:
1) odpowiednią do potrzeb liczbę szpitalnych oddziałów ratunkowych i ich rozmieszczenie, kierując się kryterium zapewnienia odpowiedniego czasu dotarcia z miejsca zdarzenia do szpitalnego oddziału ratunkowego oraz liczbą zdarzeń;
2) wykaz jednostek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego;
3) centrum urazowe wraz z informacją o zakresie świadczeń opieki zdrowotnej, niezbędnych do realizacji jego zadań, jeżeli centrum urazowe znajduje się na obszarze danego województwa.

5. Umieszczenie elementów planu:
1) o których mowa w ust. 4, wymaga uzgodnienia z dyrektorem właściwego wojewódzkiego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia;
2) dotyczących sposobu współpracy jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, z jednostkami współpracującymi z systemem, o których mowa w art. 15 ust. 1, wymaga uzgodnienia z właściwym:
a) Szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego,
b) Komendantem Wojskowego Obwodu Profilaktyczno-Leczniczego,
c) komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej,
d) komendantem wojewódzkim Policji,
e) komendantem oddziału Straży Granicznej, którego zakres działania obejmuje strefę nadgraniczną.

6. Projekt aktualizacji planu sporządza wojewoda i uzgadnia go z podmiotami, o których mowa w ust. 5.

7. Projekt aktualizacji planu uzgodniony z podmiotami, o których mowa w ust. 5, wojewoda przekazuje do zaopiniowania właściwym powiatowym i wojewódzkim jednostkom samorządu terytorialnego. Jednostki te przedstawiają opinię w
terminie 14 dni od dnia otrzymania projektu aktualizacji planu.

8. Organy jednostek samorządu terytorialnego i inne podmioty są obowiązane dostarczyć, na pisemne żądanie wojewody, wszelkich informacji niezbędnych do sporządzenia projektu aktualizacji planu.

9. Wojewoda przekazuje projekt aktualizacji planu ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w celu zatwierdzenia.

10. Minister właściwy do spraw zdrowia, w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu aktualizacji planu:
1) może zgłosić zastrzeżenia do poszczególnych postanowień projektu aktualizacji planu;
2) uzupełnia projekt aktualizacji planu o część dotyczącą lotniczych zespołów ratownictwa medycznego.

11. W przypadku, o którym mowa w ust. 10 pkt 1, minister właściwy do spraw zdrowia odmawia zatwierdzenia projektu aktualizacji planu i zaleca wojewodzie dokonanie zmian, określając termin wprowadzenia zmian nie dłuższy niż 7 dni.

12. Wojewoda zmienia projekt aktualizacji planu zgodnie z zaleceniami ministra właściwego do spraw zdrowia i przesyła go ministrowi w celu zatwierdzenia, chyba że w terminie 3 dni od dnia otrzymania tych zaleceń zgłosi do nich zastrzeżenia.

13. W terminie 3 dni od dnia otrzymania zastrzeżeń minister właściwy do spraw zdrowia rozpatruje je, w razie uwzględnienia – zatwierdza projekt aktualizacji planu albo zaleca wojewodzie wprowadzenie zmian w terminie nie dłuższym niż 3 dni.

14. W przypadku zalecenia wprowadzenia zmian, o których mowa w ust. 13, wojewoda zmienia projekt aktualizacji planu zgodnie z zaleceniami ministra właściwego do spraw zdrowia.

15. Plan zostaje zaktualizowany z chwilą zatwierdzenia projektu aktualizacji planu.

16. Ujednolicony tekst planu, w wersji zaktualizowanej, zatwierdzonej przez ministra właściwego do spraw zdrowia, wojewoda podaje do publicznej wiadomości, w szczególności przez zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej.

17. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres danych objętych planem oraz poziom ich szczegółowości,
2) ramowy wzór planu – mając na względzie potrzebę zapewnienia sprawnego planowania i nadzoru nad systemem oraz utrzymania przejrzystości i jednolitej konstrukcji planów tworzonych w poszczególnych województwach;
3) kryteria kalkulacji kosztów działalności zespołów ratownictwa medycznego, z uwzględnieniem kosztów bezpośrednich i pośrednich, związanych z utrzymaniem zespołów.

Art. 22.

Zatwierdzony plan jest podstawą do zawierania przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia umów na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych, z zastrzeżeniem art. 49 ust. 2.

Art. 23.

1. Wojewoda prowadzi w formie elektronicznej lub pisemnej ewidencję jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, z obszaru województwa.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zawarciu umowy na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych z dysponentem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego, przekazuje wojewodzie następujące dane o tych zespołach:
1) liczbę zespołów na terenie województwa, na których medyczne czynności ratunkowe zawarto umowę z dysponentem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego;
2) miejsce stacjonowania i zasięg działania poszczególnych lotniczych zespołów ratownictwa medycznego na terenie województwa;
3) czas pozostawania w gotowości.

3. Dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, po zawarciu umów na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych oraz umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z dysponentami jednostek, przekazuje
wojewodzie dane o jednostkach systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, w za kresie określonym w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

4. Dane, o których mowa w ust. 2, są przekazywane wojewodzie w terminie 30 dni od dnia zakończenia postępowania w sprawie zawarcia umów lub dokonania zmian tych umów.

Art. 24.

1. Wojewoda podejmuje działania organizacyjne zmierzające do zapewnienia następujących parametrów czasu dotarcia na miejsce zdarzenia dla zespołu ratownictwa medycznego od chwili przyjęcia zgłoszenia przez dyspozytora medycznego:
1) mediana czasu dotarcia – w skali każdego miesiąca – jest nie większa niż 8 minut w mieście powyżej 10 tysięcy mieszkańców i 15 minut poza miastem powyżej 10 tysięcy mieszkańców;
2) trzeci kwartyl czasu dotarcia – w skali każdego miesiąca – jest nie większy niż 12 minut w mieście powyżej 10 tysięcy mieszkańców i 20 minut poza miastem powyżej 10 tysięcy mieszkańców;
3) maksymalny czas dotarcia nie może być dłuższy niż 15 minut w mieście powyżej 10 tysięcy mieszkańców i 20 minut poza miastem powyżej 10 tysięcy mieszkańców.

2. Przyjmuje się, że 0,5% przypadków o najdłuższych czasach dotarcia w skali każdego miesiąca nie bierze się pod uwagę w naliczaniu parametrów określonych w ust. 1, z zastrzeżeniem, że przypadki te nie podlegają kumulacji pomiędzy miesiącami.

Art. 25. (uchylony).

Art. 26.

1. Dysponent jednostki właściwy dla miejsca lokalizacji centrum powiadamiania ratunkowego, w rozumieniu ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej, zatrudnia dyspozytora medycznego albo zawiera z nim umowę cywilnoprawną.

1a. (uchylony).

2. Dyspozytorem medycznym może być osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) posiada wykształcenie wymagane dla lekarza systemu, pielęgniarki systemu lub ratownika medycznego;
3) przez okres co najmniej 5 lat była zatrudniona przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych w pogotowiu ratunkowym, szpitalnym oddziale ratunkowym, oddziale anestezjologii i intensywnej terapii lub w izbie przyjęć szpitala.

3. Dyspozytor medyczny ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego w różnych formach kształcenia.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, formy, sposób i zakres doskonalenia zawodowego dyspozytorów medycznych, mając na celu zapewnienie profesjonalnego wykonywania zadań dyspozytora medycznego.

Art. 27.

1. Do zadań dyspozytorów medycznych należy w szczególności:
1) przyjmowanie powiadomień o zdarzeniach, ustalanie priorytetów i niezwłoczne dysponowanie zespołów ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 5;
2) przekazywanie niezbędnych informacji osobom udzielającym pierwszej pomocy;
3) przekazywanie osobie kierującej akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych, zwanej dalej „kierującym”, niezbędnych informacji ułatwiających prowadzenie medycznych czynności ratunkowych na miejscu zdarzenia;
4) zbieranie aktualnych informacji o dostępnych w rejonie operacyjnym jednostkach systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, i ich gotowości oraz przekazywanie tych informacji lekarzowi koordynatorowi ratownictwa medycznego;
5) zbieranie i archiwizowanie bieżących informacji o zdarzeniach i prowadzonych medycznych czynnościach ratunkowych;
6) powiadamianie o zdarzeniu szpitalnych oddziałów ratunkowych lub, jeżeli wymaga tego sytuacja na miejscu zdarzenia, centrów urazowych lub jednostek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego;
7) powiadamianie o zdarzeniu jednostek współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15, jeżeli wymaga tego sytuacja na miejscu zdarzenia.

1a. Wykonywanie zadań dyspozytora medycznego, o których mowa w ust. 1, stanowi udzielanie świadczeń zdrowotnych w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej.

2. W razie konieczności użycia jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, spoza rejonu operacyjnego, dyspozytor medyczny powiadamia o tym fakcie lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

3. Lekarz koordynator ratownictwa medycznego w celu sprawnego podjęcia medycznych czynności ratunkowych, ich przeprowadzenia i zapewnienia kierowania tymi czynnościami:
1) wyznacza dyspozytorów medycznych realizujących zadania określone w ust. 1 pkt 1–4, 6 i 7 dla całego rejonu, którego dotyczy sytuacja określona w ust. 2;
2) koordynuje działania dysponentów jednostek. 4. Dysponent jednostki ma obowiązek prowadzić dokumentację medycznych czynności ratunkowych zgodnie z przepisami o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, ramowe procedury przyjmowania wezwań przez dyspozytora medycznego i dysponowania zespołami ratownictwa medycznego, mając na względzie potrzebę jak najszybszego ustalenia istotnych elementów stanu faktycznego w trakcie przyjmowania zgłoszenia, a także zapewnienie wysłania na miejsce zdarzenia najwłaściwszego w danym przypadku zespołu ratownictwa medycznego.

Art. 28. (uchylony).

Art. 29.

1. W wojewódzkim centrum powiadamiania ratunkowego działają lekarze koordynatorzy ratownictwa medycznego w liczbie niezbędnej do zapewnienia całodobowej realizacji zadań, o których mowa w ust. 2.

1a. Działalność lekarza koordynatora ratownictwa medycznego jest finansowana z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest wojewoda.

2. Do zadań lekarza koordynatora ratownictwa medycznego należy w szczególności:
1) nadzór merytoryczny nad pracą dyspozytorów medycznych;
2) koordynacja współpracy dyspozytorów medycznych w przypadku zdarzeń wymagających użycia jednostek systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1, spoza jednego rejonu operacyjnego;
3) udzielanie dyspozytorom medycznym niezbędnych informacji i merytorycznej pomocy;
4) udział w pracach wojewódzkiego zespołu zarządzania kryzysowego;
5) pełnienie całodobowego dyżuru.

3. Z lekarzami koordynatorami ratownictwa medycznego wojewoda nawiązuje stosunek pracy na podstawie powołania.

4. Lekarzem koordynatorem ratownictwa medycznego może być lekarz systemu, który posiada co najmniej 3-letnie doświadczenie zawodowe w pracy w szpitalnym oddziale ratunkowym lub w zespole ratownictwa medycznego.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, kierując się koniecznością zapewnienia realizacji zadań, o których mowa w ustawie, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
zakres uprawnień i obowiązków lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

Art. 30.

1. W przypadku wystąpienia katastrof naturalnych i awarii technicznych w rozumieniu ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558 i Nr 74, poz. 676 oraz z 2006 r. Nr 50, poz. 360) lub gdy w ocenie lekarza koordynatora ratownictwa medycznego skutki zdarzenia mogą spowodować stan nagłego zagrożenia zdrowotnego znacznej liczby osób, lekarz ten informuje niezwłocznie wojewodę o potrzebie postawienia w stan podwyższonej gotowości wszystkich lub niektórych zakładów opieki zdrowotnej, działających na obszarze danego województwa.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, wojewoda może nałożyć, w drodze decyzji administracyjnej, na zakłady opieki zdrowotnej określone w ust. 1 obowiązek pozostawania w stanie podwyższonej gotowości w celu przyjęcia osób znajdujących
się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

3. Decyzji, o której mowa w ust. 2, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

4. Wojewoda może upoważnić lekarza koordynatora ratownictwa medycznego do wydawania decyzji, o których mowa w ust. 2.

5. Jeżeli świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej w ramach wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 2, nie są finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przepisy art. 19 ust. 2-6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.7)) stosuje się odpowiednio.

Art. 31.

1. W ramach nadzoru, o którym mowa w art. 19 ust. 2, wojewoda jest uprawniony do przeprowadzania kontroli:
1) jednostek współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15 ust. 2, pod względem spełniania przez nie wymagań określonych w art. 17 ust. 2;
2) dysponentów jednostek działających na obszarze województwa w trybie i na zasadach określonych w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej;
3) podmiotów prowadzących kursy, pod względem spełniania przez nie wymagań określonych w art. 13 ust. 8 pkt 1 i 2.

2. Do przeprowadzania kontroli, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, stosuje się odpowiednio przepisy o działalności leczniczej dotyczące nadzoru i kontroli.

Rozdział 4 – Jednostki systemu

Art. 32.

1. Jednostkami systemu są:
1) szpitalne oddziały ratunkowe,
2) zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa medycznego – zwane dalej „jednostkami systemu”, na których świadczenia zawarto umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

2. Z systemem współpracują centra urazowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego, które zostały ujęte w planie.

Art. 33.

1. Szpitalny oddział ratunkowy, centrum urazowe oraz jednostka organizacyjna szpitala wyspecjalizowana w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego niezwłocznie udzielają niezbędnych świadczeń opieki zdrowotnej pacjentowi urazowemu albo osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

2. W razie konieczności szpital, w którym znajduje się szpitalny oddział ratunkowy, centrum urazowe lub jednostka organizacyjna szpitala wyspecjalizowana w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego zapewnia niezwłoczny transport sanitarny pacjenta urazowego albo osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej w odpowiednim zakresie.

Art. 34.

Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe zadania szpitalnych oddziałów ratunkowych,
2) szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji szpitalnych oddziałów ratunkowych w strukturze szpitala oraz warunków technicznych,
3) minimalne wyposażenie, organizację oraz minimalne zasoby kadrowe szpitalnych oddziałów ratunkowych – uwzględniając konieczność zapewnienia osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego odpowiednich świadczeń opieki zdrowotnej.

Art. 35.

1. Szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego mają obowiązek uzyskać potwierdzenie spełniania wymagań określonych przepisami, wydane przez jednostkę podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, właściwą w zakresie monitorowania jakości świadczeń zdrowotnych.

2. Brak potwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje nieuwzględnienie w planie na rok następny szpitalnego oddziału ratunkowego lub jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego.

Art. 36.

1. Zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:
1) zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny;
2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny.

2. Zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane.

3. W skład zespołów, o których mowa w ust. 1, wchodzi kierowca, w przypadku gdy żaden z członków zespołów ratownictwa medycznego nie spełnia warunków, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151).

Art. 37.

1. Lotniczy zespół ratownictwa medycznego składa się co najmniej z trzech osób, w tym co najmniej z: jednego pilota zawodowego, lekarza systemu oraz ratownika medycznego lub pielęgniarki systemu.

2. Lotniczy zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane oraz wymogi określone w ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn. zm.9)).

Art. 38.

1. Oznaczenia systemu używają jednostki systemu, centrum powiadamiania ratunkowego, wojewódzkiego centrum powiadamiania ratunkowego i lekarz koordynator ratownictwa medycznego.

2. Jednostka współpracująca z systemem, o której mowa w art. 15 ust. 2, wpisana do rejestru może używać oznaczenia systemu.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór graficzny systemu, będący jego oznaczeniem,
2) sposób oznakowania:
a) jednostek systemu,
b) lekarza koordynatora ratownictwa medycznego, kierującego, osób wykonujących medyczne czynności ratunkowe oraz ratowników z jednostek współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15 ust. 2,
3) wymagania w zakresie umundurowania członków zespołu ratownictwa medycznego – uwzględniając zapewnienie możliwości rozpoznania rodzaju funkcji i zadań wykonywanych w systemie przez oznaczone osoby i jednostki.

Art. 39.

Z systemem współdziałają uczelnie medyczne, placówki kształcenia ustawicznego dorosłych, stowarzyszenia lekarskie o zasięgu ogólnokrajowym prowadzące działalność w zakresie medycyny ratunkowej – w zakresie edukacji i przygotowywania kadr systemu, opracowywania zaleceń proceduralnych funkcjonowania systemu, inicjowania i realizacji zadań naukowo badawczych w zakresie medycyny ratunkowej, oceny jakości systemu oraz wytyczania kierunków jego rozwoju.

Rozdział 4a – Centra urazowe

Art. 39a.

W centrum urazowym świadczenia zdrowotne, o których mowa w art. 39c ust. 1, są udzielane pacjentowi urazowemu przez zespół lekarzy posiadających tytuł specjalisty, zwany dalej „zespołem urazowym”.

Art. 39b.

Centrum urazowe:
1) zabezpiecza, w zakresie świadczeń zdrowotnych, o których mowa w art. 39c ust. 1, populację nie mniejszą niż 1 mln mieszkańców, zamieszkującą obszar pozwalający na dotarcie z miejsca zdarzenia do centrum urazowego w ciągu 1,5 godziny;
2) współpracuje z publiczną uczelnią, o której mowa w art. 94 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.10));
3) zapewnia działanie w swojej strukturze specjalistycznych oddziałów zabiegowych i pracowni diagnostycznych:
a) oddziału anestezjologii i intensywnej terapii, zapewniającego gotowość co najmniej dwóch stanowisk intensywnej terapii do udzielania świadczeń zdrowotnych pacjentowi urazowemu,
b) bloku operacyjnego, zapewniającego stałą gotowość co najmniej jednej sali operacyjnej do udzielania świadczeń zdrowotnych pacjentowi urazowemu,
c) pracowni endoskopii diagnostycznej i zabiegowej, czynnej całą dobę,
d) oddziałów, w szczególności:
– chirurgii ogólnej lub obrażeń wielonarządowych,
– ortopedii i traumatologii narządu ruchu,
– neurochirurgii lub chirurgii ogólnej z profilem neurotraumatologii,
– chirurgii naczyń lub chirurgii ogólnej z profilem chirurgii naczyń;
4) zapewnia dostęp do pracowni diagnostyki laboratoryjnej i obrazowej, czynnej całą dobę;
5) zapewnia dostępność do świadczeń zdrowotnych udzielanych przez lekarza posiadającego tytuł specjalisty w dziedzinie kardiochirurgii lub torakochirurgii w czasie nie dłuższym niż 30 minut od chwili stwierdzenia okoliczności uzasadniających udzielanie takich świadczeń;
6) dysponuje lądowiskiem lub lotniskiem dla śmigłowca ratunkowego, zlokalizowanym w takiej odległości, aby możliwe było przyjęcie pacjenta urazowego, bez pośrednictwa specjalistycznych środków transportu sanitarnego.

Art. 39c.

1. Centrum urazowe przyjmuje, kompleksowo diagnozuje i wielospecjalistycznie leczy pacjenta urazowego, zgodnie z aktualną wiedzą medyczną w zakresie leczenia ciężkich, mnogich lub wielonarządowych obrażeń ciała.

2. Centrum urazowe, po zakończeniu udzielania świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1, kieruje pacjenta urazowego do innego oddziału szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe lub innego zakładu opieki zdrowotnej w celu kontynuowania leczenia lub rehabilitacji.

3. Zespół urazowy zaleca wskazania co do dalszego leczenia lub rehabilitacji pacjenta urazowego w oddziale szpitala lub zakładzie opieki zdrowotnej, o których mowa w ust. 2, właściwych ze względu na jego stan zdrowia.

Art. 39d.

Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania organizacyjne centrum urazowego, w zakresie minimalnego wyposażenia diagnostycznego oraz technicznego,
2) minimalne zasoby kadrowe zespołu urazowego,
3) kryteria kwalifikacji osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do leczenia w centrum urazowym,
4) sposób postępowania z pacjentem urazowym – uwzględniając konieczność zapewnienia pacjentowi urazowemu odpowiednich świadczeń opieki zdrowotnej.

Rozdział 5 – Akcja prowadzenia medycznych czynności ratunkowych

Art. 40.

1. Akcja prowadzenia medycznych czynności ratunkowych rozpoczyna się w momencie przybycia zespołu ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia.

2. Zespół ratownictwa medycznego po przybyciu na miejsce zdarzenia niezwłocznie rozpoczyna medyczne czynności ratunkowe.

Art. 41.

1. Akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych kieruje wyznaczony przez dyspozytora medycznego kierujący.

2. Podczas prowadzenia medycznych czynności ratunkowych kierujący pozostaje w kontakcie z dyspozytorem medycznym.

3. Kierujący może zasięgnąć opinii lekarza wskazanego przez dyspozytora medycznego.

Art. 42.

1. Podczas zdarzeń, w których prowadzone są także działania w zakresie gaszenia pożarów, ratownictwa chemicznego, ekologicznego lub technicznego, kierowanie jest prowadzone przez kierującego działaniem ratowniczym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz 1229, z późn. zm.11)).

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, kierujący koordynuje medyczne czynności ratunkowe i wspomaga kierującego działaniem ratowniczym.

Art. 43.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej oraz stowarzyszeń będących, zgodnie z postanowieniami ich statutów, towarzystwami naukowo-lekarskimi albo towarzystwami naukowymi o zasięgu ogólnokrajowym, wpisanymi do Krajowego Rejestru Sądowego, ogłasza, w drodze obwieszczenia, standardy postępowania zespołu ratownictwa medycznego i kierującego, zgodnie z aktualną wiedzą medyczną w zakresie medycyny ratunkowej.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia uwzględnia w obwieszczeniu, o którym mowa w ust. 1, konieczność ustalenia kolejności udzielania pomocy poszczególnym osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego (segregacji medycznej), ich transportu i udzielania wsparcia psychicznego tym osobom.

Art. 44.

1. Zespół ratownictwa medycznego transportuje osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego lub
lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

2. Odmowa przyjęcia osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez szpitalny oddział ratunkowy lub szpital, o których mowa w ust. 1, skutkuje zastosowaniem kary umownej określonej w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej lub niezwłocznym rozwiązaniem tej umowy.

Art. 45.

1. W przypadku gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami postępowania, o których mowa w art. 43, wymaga transportu z miejsca zdarzenia bezpośrednio do szpitala, w
którym znajduje się centrum urazowe albo do jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego lub, gdy tak zadecyduje lekarz systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką transportuje się bezpośrednio do wskazanego szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe albo wskazanej jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. W przypadku transportu poza rejon operacyjny transport koordynuje lekarz koordynator ratownictwa
medycznego.

2. W przypadku odmowy przyjęcia pacjenta urazowego przez szpital, o którym mowa w ust. 1, albo osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez jednostkę, o której mowa w ust. 1, przepis art. 44 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Rozdział 6 – Finansowanie jednostek systemu

Art. 46.

1. Zadania zespołów ratownictwa medycznego, z wyłączeniem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego, są finansowane z budżetu państwa z części, których dysponentami są poszczególni wojewodowie.

2. W przypadku gdy dysponent jednostki zatrudnia dyspozytora medycznego albo zawiera z nim umowę cywilnoprawną, koszt medycznych czynności ratunkowych wykonywanych przez zespół ratownictwa medycznego uwzględnia koszty związane z funkcjonowaniem tego dyspozytora medycznego.

3. Wojewodowie, do dnia 31 marca roku poprzedzającego rok budżetowy, przedstawiają ministrowi właściwemu do spraw zdrowia założenia dotyczące finansowania zespołów ratownictwa medycznego.

4. Na podstawie założeń, o których mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw zdrowia, do dnia 20 maja roku poprzedzającego rok budżetowy, przedstawia ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych propozycję wysokości środków na finansowanie, o którym mowa w ust. 1, wraz z podziałem tych środków między poszczególne województwa.

5. W celu ustalenia propozycji wysokości środków na finansowanie zespołów ratownictwa medycznego z uwzględnieniem podziału między poszczególne województwa należy kolejno obliczyć:
1) dla każdego województwa – sumę:
a) iloczynu liczby zespołów podstawowych w tym województwie i wskaźnika kosztów całodobowego utrzymania zespołu podstawowego stanowiącego 0,75 kosztów całodobowego utrzymania zespołu specjalistycznego oraz
b) liczby zespołów specjalistycznych – zwaną dalej „unormowaną liczbą zespołów”;
2) sumę unormowanej liczby zespołów łącznie dla wszystkich województw;
3) dla każdego województwa – udział procentowy unormowanej liczby zespołów w sumie, o której mowa w pkt 2.

6. Liczby zespołów, o których mowa w ust. 5 pkt 1, ustala się na podstawie planów, uwzględniając współczynniki stanowiące stosunek okresu funkcjonowania zespołu ratownictwa medycznego w danym roku do całego roku.

7. W terminie określonym w art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, minister właściwy do spraw finansów publicznych przekazuje Prezesowi Narodowego Funduszu Zdrowia informację o wysokości środków na finansowanie, o którym mowa w ust. 1, które będą ujęte w projekcie ustawy budżetowej.

8. Wysokość środków na finansowanie zespołów ratownictwa medycznego dla danego województwa stanowi iloczyn środków ustalonych w ustawie budżetowej z przeznaczeniem na finansowanie zadań zespołów ratownictwa medycznego
i udziału procentowego, o którym mowa w ust. 5 pkt 3.

Art. 47.

1. Świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego są finansowane na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w ramach środków określonych w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.

2. Finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych pacjentowi urazowemu odbywa się oddzielnie dla każdego zakresu tych świadczeń, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w ramach środków określonych w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.

Art. 48.

1. Działalność lotniczych zespołów ratownictwa medycznego jest finansowana z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.

2. Do zadań lotniczego zespołu ratownictwa medycznego należy wykonywanie medycznych czynności ratunkowych.

3. Warunkiem finansowania, o którym mowa w ust. 1, jest zapewnienie ciągłej gotowości lotniczego zespołu ratownictwa medycznego do wykonywania medycznych czynności ratunkowych w zakresie określonym w umowie, o której mowa w ust. 5.

4. Kalkulacja kosztów działalności lotniczych zespołów ratownictwa medycznego dokonywana jest z uwzględnieniem kosztów bezpośrednich i pośrednich, a w szczególności:
1) kosztów osobowych;
2) kosztów eksploatacyjnych;
3) kosztów administracyjno-gospodarczych;
4) odpisu amortyzacyjnego z wyłączeniem amortyzacji dokonywanej od aktywów trwałych, na które podmiot otrzymał dotację budżetową.

5. Finansowanie, o którym mowa w ust. 1, odbywa się na podstawie umowy zawartej między ministrem właściwym do spraw zdrowia a dysponentem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego.

6. W celu zawarcia umowy, o której mowa w ust. 5, przeprowadza się rokowania pomiędzy ministrem właściwym do spraw zdrowia a dysponentem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego.

7. Rokowania przeprowadza komisja powoływana przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

8. Rokowania dotyczą warunków wykonywania i finansowania medycznych czynności ratunkowych.

9. Lotnicze zespoły ratownictwa medycznego mogą wykonywać zadania poszukiwawcze w ramach lotniczego systemu poszukiwania i ratownictwa (ASAR).

10. Zadania, o których mowa w ust. 9, są finansowane ze środków przeznaczonych na funkcjonowanie systemu ASAR.

Art. 49.

1. Wojewoda powierza przeprowadzenie postępowania o zawarcie umów z dysponentami zespołów ratownictwa medycznego na wykonywanie zadań zespołów ratownictwa medycznego, zawieranie, rozliczanie i kontrolę wykonania tych umów dyrektorowi właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

2. Dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia zawiera umowy, o których mowa w ust. 1, na rejony operacyjne, na podstawie planu oraz w ramach środków przewidzianych w budżecie państwa, w części, której dysponentem jest wojewoda, ujętych w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.

3. Środki na finansowanie umów, o których mowa w ust. 1, wojewoda przekazuje Narodowemu Funduszowi Zdrowia w formie dotacji celowej w trybie i na zasadach określonych w przepisach o finansach publicznych w celu zapewnienia finansowania zadań zespołów ratownictwa medycznego na terenie właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

4. Koszty medycznych czynności ratunkowych wykonanych w roku poprzednim mogą być pokrywane ze środków finansowych przekazanych Narodowemu Funduszowi Zdrowia, w formie dotacji celowej, w roku następnym.

5. Do postępowania w sprawie zawarcia umów, o których mowa w ust. 1, ich zawierania, rozliczania i kontroli stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

6. Dyrektor właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia informuje wojewodę o wszelkich nieprawidłowościach związanych z wykonywaniem umów, o których mowa w ust. 1, przez zespoły ratownictwa medycznego.

7. Dyrektor właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, działając w porozumieniu z wojewodą, może rozwiązać umowę na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych w związku z niewywiązywaniem się lub nienależytym wywiązywaniem się zespołów ratownictwa medycznego z obowiązków wynikających z zawartej umowy.

Art. 50.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia, inni właściwi ministrowie, podmiot, który utworzył zakład opieki zdrowotnej, wojewodowie oraz jednostki samorządu terytorialnego mogą finansować lub dofinansować nakłady na inwestycje związane
z działalnością:
1) zespołów ratownictwa medycznego – w liczbie właściwej dla zapewnienia parametrów czasu określonych w art. 24;
2) szpitalnych oddziałów ratunkowych oraz centrów urazowych;
3) stanowisk pracy dyspozytorów medycznych.

2. Finansowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, dokonywane jest także na podstawie programów wieloletnich ustanawianych przez Radę Ministrów na zasadach określonych w przepisach o finansach publicznych, dotyczących rozwoju
ratownictwa medycznego, w formie dotacji celowej z budżetu państwa na rzecz właściwego dysponenta jednostki.

Rozdział 7 – Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 51.

W ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz 1229, z późn. zm.13)) w art. 14 w ust. 1 pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„współpracę z jednostkami systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego oraz centrami powiadamiania ratunkowego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410).”.

Art. 52.

W ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.14)) wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 28 otrzymuje brzmienie:

„Art. 28. 1. Pogotowie ratunkowe udziela świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia, powodujących zagrożenie życia.

2. Pogotowie ratunkowe może udzielać świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1, w ramach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego jako zespół ratownictwa medycznego lub lotniczy zespół ratownictwa medycznego na zasadach określonych w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410).”;
2) w art. 70a:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 2, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane.”,
b) uchyla się ust. 4;
3) po art. 70h dodaje się art. 70i w brzmieniu:
„Art. 70i. 1. Działalność lotniczych zespołów transportu sanitarnego jest finansowana:
1) z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia, w zakresie, o którym mowa w
ust. 4;
2) przez zakład opieki zdrowotnej, na zlecenie którego dokonuje się transportu, w zakresie, o którym mowa w ust. 5.

2. Do zadań lotniczego zespołu transportu sanitarnego należy wykonywanie transportu sanitarnego, w tym transportu, o którym
mowa w art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

3. Warunkiem finansowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jest zapewnienie ciągłej gotowości lotniczego zespołu transportu sanitarnego do wykonywania transportu sanitarnego w zakresie określonym w umowie, o której mowa w ust. 6.

4. Kalkulacja kosztów działalności lotniczych zespołów transportu sanitarnego jest dokonywana, z zastrzeżeniem ust. 5, z uwzględnieniem kosztów bezpośrednich i pośrednich, a w szczególności:
1) kosztów osobowych;
2) kosztów eksploatacyjnych;
3) kosztów administracyjno-gospodarczych;
4) odpisu amortyzacyjnego, z wyłączeniem amortyzacji dokonywanej od aktywów trwałych, na które podmiot otrzymał dotację budżetową.

5. Kosztów bezpośredniego użycia lotniczego zespołu transportu sanitarnego związanych z transportem sanitarnym nie wlicza się do kosztów działalności tego zespołu. Do kosztów tych zalicza się:
1) koszt paliwa;
2) koszt opłat trasowych i za lądowanie.

6. Finansowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, odbywa się na podstawie umowy zawartej między ministrem właściwym do spraw zdrowia a zakładem opieki zdrowotnej posiadającym lotnicze zespoły transportu sanitarnego.

7. W celu zawarcia umowy, o której mowa w ust. 6, przeprowadza się rokowania pomiędzy ministrem właściwym do spraw zdrowia a dysponentem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego.

8. Rokowania przeprowadza komisja powoływana przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

9. Rokowania dotyczą warunków wykonywania i finansowania transportu sanitarnego.”.

Art. 53.

W ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943 oraz z 2006 r. Nr 117, poz. 790) w art. 50 uchyla się ust. 16.

Art. 54.

W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.15)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 65a w ust. 3 w pkt 3 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) rodzaje, zakres i sposób zabezpieczenia ratowniczego imprezy, w uzgodnieniu z właściwym komendantem powiatowym Państwowej Straży Pożarnej oraz innymi służbami ratowniczymi, w tym z właściwym dysponentem jednostki w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410),”;
2) w art. 105 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Szkolenie w zakresie udzielania pierwszej pomocy jest prowadzone przez osobę, która spełnia warunki określone w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.” .

Art. 55.

W ustawie z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558 i Nr 74, poz. 676 oraz z 2006 r. Nr 50, poz. 360) w art. 17 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W zapobieganiu skutkom klęski żywiołowej lub ich usuwaniu są obowiązane uczestniczyć: Państwowa Straż Pożarna i inne jednostki ochrony przeciwpożarowej, Policja, jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, dyspozytorzy medyczni i centra powiadamiania ratunkowego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410), i jednostki ochrony zdrowia, Straż Graniczna, Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa oraz inne właściwe w tych sprawach państwowe urzędy, agencje, inspekcje, straże i służby.”.

Art. 56.

W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.16)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 pkt 33 otrzymuje brzmienie:
„33) stan nagły – stan, o którym mowa w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410);”;
2) w art. 12:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym;”,
b) uchyla się pkt 8;
3) w art. 54 dodaje się ust. 9 w brzmieniu:
„9. Przepisów ust. 1-8 nie stosuje się do medycznych czynności ratunkowych udzielanych świadczeniobiorcom innym niż ubezpieczeni przez jednostki systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w warunkach pozaszpitalnych.”;
4) w art. 64 dodaje się ust. 11 w brzmieniu:
„11. Przepisy ust. 1-10 stosuje się odpowiednio do przeprowadzania kontroli umów na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych, o których mowa w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.”;
5) w art. 97 w ust. 3 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) finansowanie medycznych czynności ratunkowych świadczeniobiorcom;”;
6) w art. 107 w ust. 5 dodaje się pkt 19 w brzmieniu:
„19) przeprowadzanie postępowań o zawarcie umów z dysponentami zespołów ratownictwa medycznego na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych, zawieranie, rozliczanie i kontrola realizacji tych umów, na podstawie ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.”;
7) w art. 118 dodaje się ust. 6 w brzmieniu:
„6. Przepisów ust. 3 i 4 nie stosuje się w zakresie środków przekazywanych Narodowemu Funduszowi Zdrowia z budżetu państwa na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.”;
8) w art. 124 dodaje się ust. 10 i 11 w brzmieniu:
„10. W zakresie środków przekazywanych Narodowemu Funduszowi Zdrowia z budżetu państwa na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia może dokonać zmiany planu finansowego również w przypadkach innych niż wymienione w ust. 1. Przepisów ust. 2 i 3 w takim przypadku nie stosuje się.
11. Zmiany, o których mowa w ust. 10, podlegają zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.”;
9) po art. 161 dodaje się art. 161a w brzmieniu:
„Art. 161a. Do postępowania o zawarcie umów na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych przez zespoły ratownictwa medycznego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, ich zawarcia i rozliczania stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału.”.

Rozdział 8 – Przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe

Art. 56a.

1. W 2009 r. na podstawie założeń, o których mowa w art. 46 ust. 3, minister właściwy do spraw zdrowia, do dnia 15 stycznia 2009 r., przedstawia ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych wysokość środków na finansowanie zadań, o których mowa w art. 46 ust. 1, wraz z podziałem tych środków pomiędzy poszczególne województwa.

2. W celu ustalenia wysokości środków na finansowanie zespołów ratownictwa medycznego pomiędzy poszczególne województwa należy kolejno obliczyć:
1) dla każdego województwa – sumę:
a) iloczynu liczby zespołów podstawowych w tym województwie i wskaźnika kosztów całodobowego utrzymania zespołu podstawowego stanowiącego 0,75 kosztów całodobowego utrzymania zespołu specjalistycznego oraz
b) liczby zespołów specjalistycznych – zwaną dalej „unormowaną liczbą zespołów”;
2) sumę unormowanej liczby zespołów łącznie dla wszystkich województw;
3) dla każdego województwa – udział procentowy unormowanej liczby zespołów w sumie, o której mowa w pkt 2.

3. Wysokość środków na finansowanie zespołów ratownictwa medycznego dla danego województwa stanowi iloczyn środków ustalonych w ustawie budżetowej z przeznaczeniem na finansowanie zadań zespołów ratownictwa medycznego i udziału procentowego, o którym mowa w ust. 2 pkt 3.

4. Na rok 2009 liczby zespołów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, ustala się na podstawie planów, o których mowa w art. 21, uwzględniając współczynniki stanowiące stosunek okresu funkcjonowania zespołu ratownictwa medycznego w danym
roku do całego roku.

Art. 57.

Do dnia 31 grudnia 2020 r. lekarzem systemu może być lekarz posiadający specjalizację lub tytuł specjalisty albo który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie: anestezjologii i intensywnej terapii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii lub pediatrii.

Art. 58.

1. Osoby, które przed dniem:
1) wejścia w życie ustawy uzyskały tytuł zawodowy:
a) „ratownik medyczny”,
b) licencjata na kierunku (specjalności) ratownictwo medyczne,
2) 1 października 2008 r. rozpoczęły studia wyższe na kierunku innym niż ratownictwo medyczne i uzyskały tytuł zawodowy licencjata w zakresie (specjalności) ratownictwa medycznego – stają się z dniem wejścia w życie ustawy ratownikami medycznymi w rozumieniu niniejszej ustawy. Przepisy art. 12 stosuje się odpowiednio.

2. Z dniem wejścia w życie ustawy ratownicy jednostek współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15, stają się ratownikami w rozumieniu niniejszej ustawy.

3. Osoba zatrudniona na stanowisku dyspozytora medycznego w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, niespełniająca wymagania określonego w art. 26 ust. 2 pkt 2 może pełnić tę funkcję po tym dniu. Osoba ta ma obowiązek doskonalenia zawodowego w trybie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 4.

Art. 59.

1. Wojewódzkie plany zabezpieczenia medycznych działań ratowniczych, sporządzone na rok 2007 na podstawie ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym stają się planami, o których mowa w art. 21.

2. Informacje, o których mowa w art. 21 ust. 5, przekazywane w celu sporządzenia planów na:
1) lata 2008-2010 dotyczą roku 2006;
2) lata 2009-2011 dotyczą roku 2006 i 2007.

Art. 60.

W 2007 r. zadania wojewody określone w ustawie są finansowane z rezerwy celowej utworzonej w budżecie państwa na 2007 r.

Art. 61. (uchylony).

Art. 62.

1. Kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym znajduje się szpitalny oddział ratunkowy, dostosuje ten oddział do wymagań określonych w art. 34, do dnia 31 grudnia 2011 r., zgodnie z harmonogramem ustalonym w planie przez właściwego ze względu na siedzibę tego zakładu wojewodę.

2. Przepisów art. 35 nie stosuje się do dnia 31 grudnia 2011 r.

Art. 63.

Dysponenci zespołów ratownictwa medycznego dostosują kwalifikacje członków tych zespołów do wymagań, o których mowa w art. 36 ust. 1, do dnia 31 grudnia 2012 r.

Art. 64.

1. Umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarte z dysponentami jednostek w zakresie objętym niniejszą ustawą na okres dłuższy niż do dnia 31 grudnia 2006 r. podlegają rozwiązaniu z mocy prawa z dniem 31 lipca 2007 r., chyba że w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, dysponent jednostki, z którym Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł taką umowę, oświadczy odpowiednio:
1) wojewodzie, za pośrednictwem Narodowego Funduszu Zdrowia,
2) Narodowemu Funduszowi Zdrowia – że pozostaje nią związany.

2. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składa się na piśmie pod rygorem nieważności.

3. Z dniem 1 stycznia 2007 r. stroną umów, o których mowa w ust. 1, zawartych z dysponentami zespołów ratownictwa medycznego, staje się wojewoda.

4. W terminie do dnia 31 sierpnia 2007 r. dyrektor właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia przekaże wojewodzie wykaz umów zawartych z dysponentami zespołów ratownictwa medycznego.

Art. 65.

Akty wykonawcze wydane na podstawie:
1) art. 22 ust. 6, art. 23 ust. 4 pkt 1, 3, 4 i 7 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
2) art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2002 r. o świadczeniu usług ratownictwa medycznego (Dz. U. Nr 241, poz. 2073, z 2003 r. Nr 99, poz. 920 oraz z 2004 r. Nr 210, poz. 2135) – zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 21 ust. 15 i art. 34 niniejszej ustawy, jednakże nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2008 r.

Art. 66.

Tracą moc ustawy:
1) z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 113, poz. 1207 i Nr 154, poz. 1801, z 2002 r. Nr 241, poz. 2073, z 2003 r. Nr 45, poz. 391 i Nr 124, poz. 1152, z 2004 r. Nr 210, poz. 2135 oraz z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 i Nr 267, poz. 2256);
2) z dnia 6 grudnia 2002 r. o świadczeniu usług ratownictwa medycznego (Dz. U. Nr 241, poz. 2073, z 2003 r. Nr 99, poz. 920 oraz z 2004 r. Nr 210, poz. 2135).

Art. 67.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., z wyjątkiem:
1) art. 64, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia;
2) art. 18-22, 49 i 60, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia;
3) art. 8, który wchodzi w życie z dniem 1 września 2009 r.;
4) art. 52 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem 2 stycznia 2008 r.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA ZDROWIA

z dnia 19 marca 2007 r.

w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy

Na podstawie art. 13 ust. 8 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz.1410) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa:
1) ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej ,,kursem”;
2) kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs;
3) sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs;
4) skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej;
5) okres ważności i wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, zwanego dalej ,,zaświadczeniem”.

§ 2.

Ramowy program kursu stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia. (zał.)

§ 3.

1. Zajęcia teoretyczne i praktyczne kursu prowadzi lekarz systemu, pielęgniarka systemu albo ratownik medyczny, posiadający aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem kursu oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych.

2. Zajęcia teoretyczne i praktyczne w zakresie:
1) psychologicznych aspektów wsparcia poszkodowanego, prowadzi psycholog posiadający co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe;
2) ratownictwa technicznego, chemicznego, ekologicznego, wodnego i wysokościowego, prowadzi osoba posiadająca co najmniej trzyletnie doświadczenie w wykonywaniu czynności ratowniczych w danym rodzaju ratownictwa.

3. Kierownikiem merytorycznym kursu, odpowiedzialnym za realizację kursu, zgodnie z ramowym programem kursu, może być osoba, o której mowa w ust. 1.

§ 4.

1. Kurs kończy się egzaminem z zakresu wiedzy i umiejętności objętych programem kursu.

2. Do egzaminu może przystąpić osoba, która spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:
1) odbyła wszystkie zajęcia teoretyczne i praktyczne objęte programem kursu;
2) posiada zaświadczenie, które utraciło waŜność oraz jest zatrudniona w jednostkach współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, zwanej dalej ,,ustawą”, lub pełni w nich służbę lub jest ich członkiem.

3. Egzamin przeprowadzany jest z zakresu wiedzy i umiejętności objętych ramowym programem kursu.

4. Egzamin składa się z dwóch części: egzaminu teoretycznego i praktycznego.

5. Każda część egzaminu oceniana jest oddzielnie.

6. Miejsca i terminy egzaminu teoretycznego i praktycznego ustala kierownik merytoryczny kursu w porozumieniu z przewodniczącym komisji egzaminacyjnej, zwanej dalej „komisją”.

§ 5

1. Egzamin teoretyczny przeprowadzany jest w formie testu, ujętego w kartę testową, składającego się z zestawu 30 zadań testowych wybranych przez komisję, spośród zadań testowych opracowanych przez Centrum Egzaminów Medycznych, działające na podstawie odrębnych przepisów i podanych do publicznej informacji na stronach internetowych Centrum Egzaminów Medycznych.

2. Karty testowe są przygotowywane, przechowywane i przekazywane w warunkach uniemożliwiających ich nieuprawnione ujawnienie oraz dostarczane na miejsce egzaminu teoretycznego przez kierownika merytorycznego kursu w dniu, w którym ma być przeprowadzony egzamin.

3. Karty testowe są zabezpieczone w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z ich treścią przez osoby nieuprawnione. Usunięcie zabezpieczeń i ujawnienie treści kart testowych następuje w sali egzaminacyjnej po rozpoczęciu egzaminu teoretycznego w obecności osób zdających.

4. W trakcie egzaminu teoretycznego zabronione jest wynoszenie lub usuwanie w inny sposób karty testowej z sali egzaminacyjnej.

5. Odpowiedzi na zadania testowe udziela się wyłącznie na karcie testowej.

6. Podstawą do zaliczenia egzaminu teoretycznego jest udzielenie prawidłowych odpowiedzi na co najmniej 90% zadań testowych zawartych w karcie testowej.

7. Pozytywny wynik egzaminu teoretycznego stanowi warunek konieczny dopuszczenia do egzaminu praktycznego.

§ 6.

1. Egzamin praktyczny obejmuje wykonanie przez osobę zdającą:
1) dwóch losowo wybranych zadań egzaminacyjnych sprawdzających praktyczne postępowanie w ramach kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz
2) resuscytacji krążeniowo-oddechowej na fantomie z elektronicznym monitorowaniem i oceną wykonywanych czynności wraz z możliwością wydruku danych.

2. Wykonanie zadań, o których mowa w ust. 1, oceniane jest odrębnie przez każdego członka komisji, posługującego się następującą skalą ocen: 5 (bardzo dobry), 4,5 (dobry plus), 4 (dobry), 3,5 (dostateczny plus), 3 (dostateczny), 2 (niedostateczny).

3. Ocena niedostateczna zostaje postawiona, gdy opowie się, za nią co najmniej 75% składu komisji.

4. Oceną końcową za egzamin praktyczny jest ocena wynikająca ze średniej arytmetycznej ocen cząstkowych, uzyskanych od poszczególnych członków komisji zaokrąglona do oceny, o której mowa w ust. 2, z tym, że egzamin praktyczny uznaje się za zaliczony, jeżeli osoba zdająca otrzyma ocenę co najmniej dostateczną.

§ 7.

W przypadku gdy osoba zdająca nie zaliczy, w całości lub w części egzaminu lub nie przystąpi do niego w całości lub w jego części, z ważnych przyczyn losowych, może ona przystąpić do egzaminu lub jego części w następnym terminie, nie więcej jednak niż 2 razy.

§ 8.

1. Egzamin jest przeprowadzany przez komisję, składającą się z trzech osób:
1) konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie medycyny ratunkowej właściwego ze względu na siedzibę podmiotu prowadzącego kurs lub wskazanego przez niego lekarza systemu, jako przewodniczącego;
2) lekarza, który jest przedstawicielem właściwej dla uczestników kursu jednostki współpracującej z systemem, o której mowa w art. 15 ust. 1 lub 2 ustawy;
3) osoby, o której mowa w § 3 ust. 1.

2. Członków komisji powołuje i odwołuje kierownik podmiotu prowadzącego kurs.

3. W skład komisji nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie osoby, która składa egzamin.

§ 9.

1. Osobie, która odbyła kurs i złożyła egzamin z wynikiem pozytywnym, kierownik podmiotu prowadzącego kurs wydaje zaświadczenie.

2. Zaświadczanie jest ważne przez okres 3 lat od dnia jego wydania.

3. Wzór zaświadczenia stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia. (zał.)

§ 10.

1. Osoby, które uzyskały uprawnienia ratownika przed dniem wejścia w życie ustawy mogą przystąpić do egzaminu, o którym mowa w § 4, nie później niż w okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

2. Osoby, które przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, uzyskały zaświadczenia potwierdzające ukończenie kursu z zakresu wiedzy i umiejętności objętych programem kursu lub rozpoczęły kurs zgodnie z przepisami obowiązującymi w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym, mogą przystąpić do egzaminu, o którym mowa w § 4, nie później niż w okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

3. Osoby, które przed dniem wejścia w życie rozporządzenia rozpoczęły kursy z zakresu wiedzy i umiejętności objętych programem kursu składają egzamin według przepisów niniejszego rozporządzenia.

§ 11.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

MINISTER ZDROWIA

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH
ORAZ MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 23 grudnia 2011 r.

zmieniające rozporządzenie w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy

Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:

§ 1.

W rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 229, poz. 1537) wprowadza się następujące zmiany:

1) w § 2:
a) po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a) koordynatorze ratownictwa medycznego szkoły Państwowej Straży Pożarnej — rozumie się przez to osobę odpowiadającą za nadzór nad sposobem i organizacją przeprowadzenia szkoleń strażaków w szkole Państwowej Straży Pożarnej;”,
b) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) planie szkoleń — rozumie się przez to harmonogram organizacji szkoleń, opracowany oddzielnie dla każdej ze służb podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej, podlegający aktualizacji nie rzadziej niż co 3 lata, który określa: liczbę szkoleń, termin realizacji oraz nazwę podmiotu odpowiadającego za organizację szkolenia;”,
c) pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) szkoleniu — rozumie się przez to szkolenie w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, mające na celu uzyskanie wiedzy, umiejętności praktycznych i uprawnień ratownika przez osoby, o których mowa w § 1, przeprowadzone zgodnie z planem nauczania określonym w ramowym programie kursu w zakresie kwalifikacji pierwszej pomocy określonym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 60, poz. 408);”;

2) § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. 1. Zajęcia teoretyczne i praktyczne szkolenia prowadzą lekarz systemu, pielęgniarka systemu albo ratownik medyczny, posiadający aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego planem nauczania oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych lub co najmniej pięcioletni staż służby lub pracy w służbie podległej lub nadzorowanej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej.
2. Zajęcia teoretyczne i praktyczne w zakresie:
1) psychologicznych aspektów wsparcia poszkodowanego prowadzi psycholog posiadający co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe;
2) ratownictwa technicznego, chemicznego i ekologicznego prowadzi osoba posiadająca co najmniej trzyletnie doświadczenie
w wykonywaniu czynności ratowniczych.
3. Szkolenie kończy się egzaminem przeprowadzanym zgodnie z § 5—7 rozporządzenia, o którym mowa w § 2 pkt 9.”;

3) w § 4 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Egzamin kończący szkolenie jest przeprowadzany przez Komisję Egzaminacyjną, w której skład wchodzą:
1) przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej, którym jest:
a) koordynator ratownictwa medycznego służby albo wyznaczony przez niego wojewódzki koordynator ratownictwa medycznego służby, albo osoba przez niego wskazana, albo:
— koordynator ratownictwa medycznego szkoły policyjnej — w przypadku Policji,
— koordynator ratownictwa medycznego szkoły Państwowej Straży Pożarnej — w przypadku Państwowej Straży Pożarnej,
b) w Ministerstwie Obrony Narodowej:
— koordynator ratownictwa medycznego obwodu profilaktyczno-leczniczego,
— koordynator ratownictwa medycznego Wojskowego Centrum Kształcenia Medycznego lub
— koordynator ratownictwa medycznego jednostki szkolącej na potrzeby Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej;
2) konsultant wojewódzki w dziedzinie medycyny ratunkowej właściwy ze względu na siedzibę podmiotu szkolącego lub inny lekarz systemu, a w przypadku Ministerstwa Obrony Narodowej — konsultant wojskowej służby zdrowia lub lekarz systemu wskazany przez konsultanta krajowego, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 419 i Nr 76, poz. 641, z 2010 r. Nr 107, poz. 679 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654);
3) przedstawiciel podmiotu szkolącego.
2. Przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje kierownik podmiotu szkolącego, a pozostałych członków Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje kierownik podmiotu szkolącego w porozumieniu z przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej.”;

4) § 5 otrzymuje brzmienie:
„§ 5. 1. Potwierdzeniem aktualizacji wiedzy przez osoby, o których mowa w § 1, jest egzamin potwierdzający posiadanie tytułu ratownika, zwany dalej „egzaminem potwierdzającym”, przeprowadzany zgodnie z § 5—7 rozporządzenia, o którym mowa w § 2 pkt 9.
2. Egzamin potwierdzający jest przeprowadzany przez Komisję Egzaminacyjną, w której skład wchodzą:
1) przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej, którym jest osoba, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 1;
2) lekarz systemu, pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny, o których mowa w § 3 ust. 1;
3) przedstawiciel kierownika jednostki współpracującej z systemem, właściwej dla miejsca przeprowadzania egzaminu.
3. Przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje kierownik jednostki współpracującej z systemem, właściwej dla miejsca przeprowadzania egzaminu, a pozostałych członków Komisji Egzaminacyjnej powołuje i odwołuje kierownik jednostki współpracującej z systemem, właściwej dla miejsca przeprowadzania egzaminu, w porozumieniu z przewodniczącym
Komisji Egzaminacyjnej.”;

5) w § 6:
a) w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) rekomenduje program szkolenia opracowany przez poszczególne służby do zatwierdzenia odpowiednio przez Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Granicznej, Szefa Biura Ochrony Rządu, Szefa jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia;”,
b) w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) zgodność prowadzonego szkolenia z zatwierdzonym programem szkolenia i planem szkolenia;”,
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W przypadku stwierdzenia niezgodności prowadzonego szkolenia z wymogami określonymi w § 3 ust. 1 i 2:
1) koordynator ratownictwa medycznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych — do Komendanta Głównego Policji, Komendanta
Głównego Państwowej Straży Pożarnej, Komendanta Głównego Straży Granicznej, Szefa Biura Ochrony Rządu, za pośrednictwem koordynatora ratownictwa medycznego służby,
2) koordynator ratownictwa medycznego Ministerstwa Obrony Narodowej — do Szefa jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia lub Szefa Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej — wnioskuje o wstrzymanie prowadzonego szkolenia przez dany podmiot szkolący.”;

6) w § 7 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Komendant Główny Policji, Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, Komendant Główny Straży Granicznej oraz Szef Biura Ochrony Rządu, a w przypadku Ministerstwa Obrony Narodowej — Szef jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia, po akceptacji, odpowiednio koordynatora ratownictwa medycznego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ministerstwa Obrony Narodowej, wyznaczają koordynatorów ratownictwa medycznego
służb, koordynatorów ratownictwa medycznego szkół policyjnych i koordynatorów ratownictwa medycznego szkół Państwowej Straży Pożarnej, wojewódzkich koordynatorów ratownictwa medycznego służb, koordynatorów ratownictwa medycznego obwodów profilaktyczno-leczniczych, koordynatora ratownictwa medycznego Wojskowego Centrum Kształcenia Medycznego oraz koordynatora ratownictwa medycznego jednostki szkolącej na potrzeby Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej.”;

7) w § 8:
a) w ust. 1 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) nadzoruje działania wojewódzkich koordynatorów ratownictwa medycznego służby oraz koordynatorów ratownictwa medycznego szkół policyjnych i koordynatorów ratownictwa medycznego szkół Państwowej Straży Pożarnej.”,
b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Koordynator ratownictwa medycznego szkoły policyjnej i koordynator ratownictwa medycznego szkoły Państwowej Straży Pożarnej:
1) nadzoruje sposób i organizację prowadzenia oraz przebieg szkoleń w szkole policyjnej i szkole Państwowej Straży Pożarnej;
2) prowadzi rejestr zaświadczeń wydanych po ukończeniu szkolenia i uzyskaniu tytułu ratownika oraz po zdaniu egzaminu potwierdzającego;
3) przygotowuje roczny terminarz szkoleń i egzaminów oraz przedkłada go do zatwierdzenia koordynatorowi ratownictwa
medycznego służby;
4) przedkłada koordynatorowi ratownictwa medycznego służby roczne sprawozdanie dotyczące realizacji szkoleń.”,
c) w ust. 4:
— w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem,
— dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
„6) prowadzi rejestr zaświadczeń wydanych po ukończeniu szkolenia i uzyskaniu tytułu ratownika oraz po zdaniu egzaminu potwierdzającego.”;

8) w § 9:
a) w ust. 1:
— w pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem,
— dodaje się pkt 5 i 6 w brzmieniu:
„5) bierze udział w egzaminach z rekomendacji koordynatora służby;
6) prowadzi rejestr zaświadczeń wydanych po ukończeniu szkolenia i uzyskaniu tytułu ratownika oraz po zdaniu egzaminu potwierdzającego.”,
b) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. W przypadku Biura Ochrony Rządu rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, prowadzi komórka właściwa do spraw szkolenia.”;

9) po § 10 dodaje się § 10a i 10b w brzmieniu:
„§ 10a. 1. Osobie, która złożyła egzamin z wynikiem pozytywnym, kierownik podmiotu szkolącego wydaje zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy i uzyskaniu tytułu ratownika.
2. Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy i uzyskaniu tytułu ratownika jest ważne przez okres 3 lat od dnia jego wydania. Przed upływem tego terminu jest wymagane złożenie egzaminu potwierdzającego
z wynikiem pozytywnym.
3. Wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy i uzyskaniu tytułu ratownika po zdaniu egzaminu końcowego stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.
§ 10b. 1. Osobie, która złożyła egzamin potwierdzający z wynikiem pozytywnym, przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej wydaje zaświadczenie o zdaniu egzaminu potwierdzającego posiadanie tytułu ratownika.
2. Zaświadczenie o zdaniu egzaminu potwierdzającego posiadanie tytułu ratownika jest ważne przez okres 3 lat od dnia jego wydania. Przed upływem tego terminu jest wymagane złożenie ponownego egzaminu potwierdzającego z wynikiem pozytywnym.
3. Wzór zaświadczenia o zdaniu egzaminu potwierdzającego posiadanie tytułu ratownika stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia.”;

10) w § 11 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Osoby, które uzyskały uprawnienia ratownika przed dniem wejścia w życie ustawy, przystępują do egzaminu potwierdzającego nie później niż w okresie 5 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia.
2. Osoby, które przed dniem wejścia w życie rozporządzenia uzyskały zaświadczenia potwierdzające ukończenie szkolenia z zakresu wiedzy i umiejętności objętych programem szkolenia lub rozpoczęły szkolenie zgodnie z przepisami obowiązującymi w krajowym systemie ratowniczo-gaśniczym, przystępują do egzaminu potwierdzającego nie później niż w okresie 5 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia.”;

11) użyte w § 2 pkt 1, § 6 ust. 1 we wprowadzeniu do wyliczenia i w ust. 5, § 7 ust. 2 oraz § 8 ust. 1 pkt 3 i 8 w odpowiednich przypadkach i liczbie wyrazy „koordynator ratownictwa medycznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji” zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach i liczbie wyrazami „koordynator ratownictwa medycznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”;

12) użyte w § 2 pkt 6 i 8, § 6 ust. 1 pkt 2, 4 i 7, § 7 ust. 3 i § 8 ust. 4 w odpowiednich przypadkach wyrazy „Centrum Szkolenia Wojskowych Służb Medycznych” zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach wyrazami „Wojskowe Centrum Kształcenia Medycznego”;

13) użyte w § 2 pkt 6, § 6 ust. 1 pkt 2, 4 i 7, § 7 ust. 3 i § 8 ust. 4 w odpowiednich przypadkach i liczbie wyrazy „wojskowy rejon leczniczy” zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach i liczbie wyrazami „obwód profilaktyczno-leczniczy”;

14) dodaje się załączniki nr 1 i 2 do rozporządzenia w brzmieniu określonym odpowiednio w załącznikach nr 1 i 2 do niniejszego rozporządzenia.

§ 2.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 grudnia 2011 r.

Minister Spraw Wewnętrznych: J. Cichocki
Minister Obrony Narodowej: T. Siemoniak